Marching in the Dark van Kinshuk Surjan is een documentaire die een stem geeft aan de ruim 400.000 boerinnen in India die hun zonen en echtgenoten hebben verloren aan zelfmoord. In een land waar landbouw het levensonderhoud van miljoenen bepaalt, drijven stijgende kosten, mislukte oogsten en onstabiele marktprijzen boeren steeds verder naar de rand van de afgrond. Hoe bouwen deze vrouwen hun leven weer op na zo’n groot verlies?
De regio Maharashtra, waar de documentaire zich afspeelt, toont een minder bekende, maar ingrijpende realiteit. Het is een van de streken met de hoogste zelfmoordcijfers van India. Kinshuk Surjan, een Indiase regisseur die in België woont, richt zich op de vrouwen die achterblijven. Zijn film volgt de weduwen die niet alleen hun man verloren, maar ook hun bron van inkomen. Voor velen van hen is het verlies nog zwaarder, omdat ze vaak verstoten worden door hun eigen families, die hen verantwoordelijk houden voor de dood van hun man.
De regio Maharashtra, waar de documentaire zich afspeelt, toont een minder bekende, maar ingrijpende realiteit. Het is een van de streken met de hoogste zelfmoordcijfers van India. Kinshuk Surjan, een Indiase regisseur die in België woont, richt zich op de vrouwen die achterblijven. Zijn film volgt de weduwen die niet alleen hun man verloren, maar ook hun bron van inkomen. Voor velen van hen is het verlies nog zwaarder, omdat ze vaak verstoten worden door hun eigen families, die hen verantwoordelijk houden voor de dood van hun man.
De zoektocht naar hoop na verlies
In de openingsscène verkopen twee boeren hun oogst sojabonen. Vorig jaar ontvingen ze nog meer dan het dubbele voor dezelfde hoeveelheid, maar dit keer moeten ze het doen met een schamel bedrag. Ze krijgen bovendien te horen dat hun oogst in slechte staat is, waardoor ze geen goede verkoopprijs mogen verwachten. De twijfels staan op hun gezichten te lezen: moeten ze nu verkopen, of wachten ze nog een week of twee in de hoop dat de prijs stijgt?Sanjeevani heeft haar veerkracht behouden na de zelfmoord van haar man.
Het verhaal verschuift vervolgens naar Sanjeevani, een moeder van twee kinderen, die woont in Ambajogai. Haar man pleegde zelfmoord, maar Sanjeevani heeft haar veerkracht behouden. Ze zoekt steun bij een lokale steungroep voor vrouwen, die zich allemaal in verschillende stadia van rouw bevinden. Toch delen ze een gemeenschappelijke kracht: niemand wil opgeven. Ze trekken elkaar omhoog, bieden troost en steun. In het begin is Sanjivani terughoudend, maar al snel begint ze de kracht van de gemeenschap te ervaren.
De realiteit van deze Indiase vrouwen
De film toont de getuigenissen van weduwen, die samen hun verdriet delen, maar ook hun opmerkelijke kracht om door te gaan. Het is indrukwekkend hoe veel van hen erin slagen hun schulden uiteindelijk af te lossen, ondanks de zware omstandigheden. De verhalen die worden gedeeld, zijn rauw en meedogenloos. Het stigma en de isolatie die het weduwschap met zich meebrengt, is verscheurend.De tragedie waar Indiase boeren in terechtkomen is intriest; de schulden zijn enorm. De zelfmoorden lijken zo vanzelfsprekend geworden, dat ik me afvraag of ze in veel gevallen niet impulsief worden gepleegd, omdat iemand uit de familie of dorp het ook heeft gedaan. Het wordt zo regelmatig besproken: 'hij heeft zichzelf opgehangen,' of 'hij heeft zichzelf in brand gestoken.' Het is een gruwelijke realiteit die bijna als doorsnee wordt gezien - zelfmoord als redmiddel.
De documentaire biedt een interessant uitgangspunt, hoewel hij soms een breder perspectief mist op de economie waarin boeren constant te maken hebben met de verkoop van producten onder de kostprijs, en hoe dit door de overheid zou kunnen worden aangepakt. Boeren verzetten zich in eerste instantie tegen de lage marktprijzen, maar worden uiteindelijk gedwongen om ermee in te stemmen, uit pure wanhoop en overleving.
De film is rustig, sober en ingetogen, met zorgvuldige aandacht voor beeldvoering en camerastandpunten. Het zachte kleurenpalet draagt bij aan de kalme, maar indringende sfeer. Marching in the Dark brengt op een scherpe en doordachte manier de situatie van deze vrouwen onder de aandacht, zonder ooit de menselijkheid uit het oog te verliezen. Het documenteert de dagelijkse routines: het verzorgen van de kinderen, het bereiden van maaltijden, de klusjes in huis.
De documentaire biedt een interessant uitgangspunt, hoewel hij soms een breder perspectief mist op de economie waarin boeren constant te maken hebben met de verkoop van producten onder de kostprijs, en hoe dit door de overheid zou kunnen worden aangepakt. Boeren verzetten zich in eerste instantie tegen de lage marktprijzen, maar worden uiteindelijk gedwongen om ermee in te stemmen, uit pure wanhoop en overleving.
De film is rustig, sober en ingetogen, met zorgvuldige aandacht voor beeldvoering en camerastandpunten. Het zachte kleurenpalet draagt bij aan de kalme, maar indringende sfeer. Marching in the Dark brengt op een scherpe en doordachte manier de situatie van deze vrouwen onder de aandacht, zonder ooit de menselijkheid uit het oog te verliezen. Het documenteert de dagelijkse routines: het verzorgen van de kinderen, het bereiden van maaltijden, de klusjes in huis.
Conclusie
Marching in the Dark belicht een schrijnende realiteit waarvan ik niet op de hoogte was. Ondanks de speelduur van twee uur bleef de documentaire boeiend, dankzij de sterke opbouw en afwisseling. Het harde thema wordt op een aangrijpende maar toegankelijke manier gebracht – je voelt compassie en de urgentie van het probleem, zonder volledig verslagen achter te blijven. Het is een belangrijk stuk cinema dat kritisch sociale kwesties belicht.
Pro
- Krachtig en doordacht
- Subtiele cameravoering
- Eerlijk
Con
- Mist breder perspectief op de economie
- Confronterend
7.5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
17 maart 2025
Genre
- Documentaire
Speelduur
111 minuten
Regie
Kinshuk Surjan
Cast
Sanjeevani Bhure
Uitgever
Clin d’Oeil Films
Website
Laatst bewerkt:
