Ultros is een game die erop gebrand is om een indruk achter te laten. Dat doet het met een visueel kleurboek aan beelden die een stormloop uitvoert naar je oogbollen, en gameplay die de fundamenten van wat we associëren met Metroidvania herschikt. Ultros is dan ook een game die dingen probeert. Dat niet alles even succesvol uitpakt, is iets waar we in deze review dieper op ingaan, maar alleen al het lef om dingen te ‘proberen’ zorgt ervoor dat de game een stevige blik waard is.
De Metroidvania zag de voorbije jaren ietwat van een revival, met sterke games als Ori and the Blind Forest, Dead Cells en Prince of Persia: The Lost Crown. Toch lukt het Ultros om ook tegenover die sterke titels een eigen, unieke indruk achter te laten, met een visuele stijl die onmiskenbaar een explosie van kleuren van je scherm doet spatten. Je ziet Ultros voordat je het speelt, dat is duidelijk. Visueel voelt alles als een psychedelische trip, maar ook de eigenlijke gameplay en de premisse die alles eromheen verpakt, voelen behoorlijk ‘geestverruimend’ aan.
Het surrealistische uitgangspunt en de drukke, drukke visuals zorgen voor een stevige lat waar sommige gamers moeilijk over zullen springen, maar als je volhardt in de raarheid, ontplooit zich een game die verrassend gebruiksvriendelijk is. De game lijkt er bijvoorbeeld niet op belust om spelers af te straffen met erg uitdagende gameplay, maar eerder om je echt in die ‘trip’ te houden. Ook de visuele drukte wordt behapbaar wanneer je al snel doorkrijgt hoe belangrijk het zwart van je platformelementen contrasteert met de kleur van de omgeving. Ultros ziet er waanzinnig uit, maar begeleidt je doelbewust door alle kleurrijke chaos. De gameplay is dus veel meer down-to-earth dan de omkadering en het plot, dat draait rond een drie-ogige demon en een volledig ruimteschip dat in een bizarre gevangenis van gestolde tijd en woekerend plantenleven gevangen wordt gehouden.
In theorie is het een slim systeem. Kies ik ervoor om health wat links te laten liggen en neem ik het risico om voor die speciale kick-move te gaan? De time loop reset zichzelf, maar de lat om behaalde upgrades te halen wordt steeds lager, dus in theorie levert het een dosis tactisch vernuft op. In de praktijk ligt de moeilijkheidsgraad echter te laag, waardoor je sowieso vlot de vloer aanveegt met de vijanden. Als de game ook nodes toevoegt waarmee je de herinnering aan vaardigheden kunt overdragen naar volgende loops, gaat de uitdaging helemaal het raam uit. De game heeft een sterk fundament voor een game met de uitdaging van pakweg een Returnal, maar mist de tegenstanders om dat ook nuttig te maken.
Zo heb je de mogelijkheid om... te tuinieren. Zaden die je tijdens het spelen oppikt, kun je op specifieke plekken planten om diverse voordelen te bekomen, zoals bessen die health geven of planten waarmee je naar andere plekken kunt klimmen. Wat je plant, blijft er ook staan voor de volgende loop, waardoor je richting het einde van het spel met een omgeving vol flora zit waar je behoorlijk wat voordeel uit kunt halen. Zeker in het laatste deel van de game, waarin je behoorlijk wat moet backtracken, zijn de mogelijkheden om vlotter te traverseren broodnodig om frustratie te minimaliseren. Ultros is kortom verre van een perfecte game, maar het maskeert de grootste problemen wel met een stevige dosis gusto.
De Metroidvania zag de voorbije jaren ietwat van een revival, met sterke games als Ori and the Blind Forest, Dead Cells en Prince of Persia: The Lost Crown. Toch lukt het Ultros om ook tegenover die sterke titels een eigen, unieke indruk achter te laten, met een visuele stijl die onmiskenbaar een explosie van kleuren van je scherm doet spatten. Je ziet Ultros voordat je het speelt, dat is duidelijk. Visueel voelt alles als een psychedelische trip, maar ook de eigenlijke gameplay en de premisse die alles eromheen verpakt, voelen behoorlijk ‘geestverruimend’ aan.
De kleurrijke high
Je vrouwelijke hoofdpersonage heeft iets insectachtigs en ontwaakt in een buitenaards aandoende wereld vol bizar plantenleven. Dat is al ietwat vaag, maar het wordt nog beter wanneer je ontdekt dat je vastzit in een soort time loop aan boord van een bizar ruimteschip waar sporadisch naar wordt gerefereerd als een baarmoeder. Yup, het is allemaal erg raar spul, maar het beste plan is om er niet al te hard bij stil te staan en mee te gaan in de flow van Ultros. Waarom bevindt je personage zich in een rare wereld vol neonkleurige bomen en paddenstoelen, bevolkt met wezens die zich voeden met die plantenwereld? Hoofdzakelijk omdat het er vrij uniek uitziet.Het surrealistische uitgangspunt en de drukke, drukke visuals zorgen voor een stevige lat waar sommige gamers moeilijk over zullen springen, maar als je volhardt in de raarheid, ontplooit zich een game die verrassend gebruiksvriendelijk is. De game lijkt er bijvoorbeeld niet op belust om spelers af te straffen met erg uitdagende gameplay, maar eerder om je echt in die ‘trip’ te houden. Ook de visuele drukte wordt behapbaar wanneer je al snel doorkrijgt hoe belangrijk het zwart van je platformelementen contrasteert met de kleur van de omgeving. Ultros ziet er waanzinnig uit, maar begeleidt je doelbewust door alle kleurrijke chaos. De gameplay is dus veel meer down-to-earth dan de omkadering en het plot, dat draait rond een drie-ogige demon en een volledig ruimteschip dat in een bizarre gevangenis van gestolde tijd en woekerend plantenleven gevangen wordt gehouden.
De donkere low
De combat, waarmee je het tegen de vijandelijke medebewoners opneemt, begint met basaal hakken en slashen, maar evolueert met het vrijspelen van nieuwe technieken naar iets geavanceerdere moves. De game moedigt je ook actief aan om wat variatie in je moves te hanteren, want dat levert betere hulpmiddelen op. Uiteraard krijg je op die manier health boosts, maar ook toevoegingen aan vier gekleurde balkjes die op hun beurt nieuwe moves opleveren. Steeds dezelfde basisaanval gebruiken kan dus wel werken, maar diverse technieken toepassen zorgt voor betere samples die maken dat je balkjes sneller aangevuld worden. Je laat je op die manier dus letterlijk groeien als strijder.Sterke fundamenten en een knotsgekke stijl worden in Ultros gefnuikt door de gameplay.
In theorie is het een slim systeem. Kies ik ervoor om health wat links te laten liggen en neem ik het risico om voor die speciale kick-move te gaan? De time loop reset zichzelf, maar de lat om behaalde upgrades te halen wordt steeds lager, dus in theorie levert het een dosis tactisch vernuft op. In de praktijk ligt de moeilijkheidsgraad echter te laag, waardoor je sowieso vlot de vloer aanveegt met de vijanden. Als de game ook nodes toevoegt waarmee je de herinnering aan vaardigheden kunt overdragen naar volgende loops, gaat de uitdaging helemaal het raam uit. De game heeft een sterk fundament voor een game met de uitdaging van pakweg een Returnal, maar mist de tegenstanders om dat ook nuttig te maken.
Groene vingers
Ook het platformen zelf voelt niet helemaal lekker. Het doublejumpen of walljumpen voelt jammerlijk niet accuraat, wat voor meer frustratie dan finesse zorgt. Ook de Extractor, op je zwaard na je belangrijkste tool, zorgt voor behoorlijk wat frustrerende momenten. Het is je tool die ervoor zorgt dat je steeds meer progressie kunt maken met de upgrades die je ervoor vrijspeelt, alleen voelen dingen als de jetpack-mogelijkheid of de sprayer-tool, waarmee je plantengroei kunt manipuleren, knullig aan in gebruik. Te gemakkelijke combat, zwakke platforming en lullige upgrades—dat klinkt allemaal wel erg negatief, nietwaar? Klopt, maar toch blijft Ultros het spelen waard. Niet alleen vanwege de batshit crazy esthetiek, maar ook omdat het durft met rare ideeën af te komen.Zo heb je de mogelijkheid om... te tuinieren. Zaden die je tijdens het spelen oppikt, kun je op specifieke plekken planten om diverse voordelen te bekomen, zoals bessen die health geven of planten waarmee je naar andere plekken kunt klimmen. Wat je plant, blijft er ook staan voor de volgende loop, waardoor je richting het einde van het spel met een omgeving vol flora zit waar je behoorlijk wat voordeel uit kunt halen. Zeker in het laatste deel van de game, waarin je behoorlijk wat moet backtracken, zijn de mogelijkheden om vlotter te traverseren broodnodig om frustratie te minimaliseren. Ultros is kortom verre van een perfecte game, maar het maskeert de grootste problemen wel met een stevige dosis gusto.
Conclusie
Ultros scoort erg hoog op stijlpunten, maar laat steken vallen wanneer het aankomt op gameplay. Desondanks is deze Metroidvania het spelen waard omwille van de unieke look en de behoorlijk gekke ideeën die het op de speler afvuurt. Het is meer stijl dan substantie, maar de stijl is onmiskenbaar.
Pro
- Indrukwekkende kleurrijke visuals
- Behoorlijk zweverig op een amusante manier
- Toegankelijke gameplay
Con
- Mist uitdaging
- Controls zijn niet bepaald strak
- Het backtracken kan in de laatste rechte lijn op de zenuwen werken
6.5
Over
Beschikbaar vanaf
13 februari 2025
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Hack and slash
- Platformer
- Puzzle
Ontwikkelaar
- Hadoque
Uitgever
- Kepler Interactive
