Killjoy

FMV-games waren in de jaren negentig “de shit”. Of dat leken ze toch even in mijn domme kinderlijke kop. Ik herinner me nog een verblijf op de kinderafdeling van het hospitaal waar de enige vorm van entertainment bestond uit cliniclowns en een Cd-i. Voor de jongelingen onder ons die het nu in Keulen horen donderen, leg ik even uit wat dat ding was. Op dit multimediasysteem van Philips kon je interactieve cd’s afspelen, en veel van die dingen draaiden dus om full motion video. Spellen als Dragon’s Lair en Mad Dog McCree boden je interactieve films waarbij jij de beslissingen voor het hoofdpersonage moest maken. In het hoofd van een tienjarige in de jaren negentig is zoiets dus ... mindblowing. In de ogen van de rest van de wereld bleek het echter een ander verhaal en mede door de dure kostprijs van de Cd-i werd het allemaal nogal een flop. Samen met het systeem leken ook de FMV’s veroordeeld tot de annalen van de geschiedenis.

Zo maken ze ze doorgaans niet meer. Het is een dooddoener die in het geval van Pumpkin Jack doeltreffend is. Wanneer je dit kleine spelletje begint te spelen stap je namelijk in een tijdmachine naar het begin van de jaren 2000 toen simpele platformers met excentrieke personages schering en inslag waren. Pumpkin Jack doet spontaan denken aan titels als Jak and Daxter en Gex. De hamvraag is dan ook of er in 2021 op de PlayStation 5 nog nood is aan een game die naar het verleden kijkt voor inspiratie. Tijd om dat even te ontdekken in de review.

Ontwikkelaar Milestone snapt waar de aantrekkingskracht van Hot Wheels ligt, dat is iets wat je al erg snel ontdekt bij het spelen van deze game. Daar waar veel vorige titels die de merknaam kregen ervoor kozen om de Hot Wheels te vergroten en in een “realistische” setting te brengen, kiest Milestone ervoor om de Hot Wheels te presenteren als het leuke speelgoed dat het is. We hebben allemaal warme herinneringen aan het verzamelen van die kleine autootjes en het bouwen van uitgebreide racebanen om ermee te spelen. Wanneer je de game opstart en op de zijkant van een ruit een vage duimafdruk bespeurt, weet je dan ook dat het goed zit met Hot Wheels Unleashed.

Na het maken van een Mario Kart-kloon met Nickelodeon Kart Racers was het een kwestie van tijd voor ook Smash Brothers op de kopieermachine ging in het hoofdkwartier van Nickelodeon, een magische plek waar de Turtles vriendschappelijk keuvelen met Jimmy Neutron in de cafetaria. Er valt ook hoegenaamd niks af te dingen op de kracht van dat idee. Het is weinigen gegeven om een game als Smash Bros. te imiteren, omdat je het enkel kan doen als je een diverse stal van herkenbare personages hebt. Nickelodeon, dat vele jaren onze kindertijd gekleurd heeft met animatiereeksen als Spongebob Squarepants en Hey Arnold, heeft dan ook alles in huis om een gooi te doen naar de kroon van Nintendo. Komt Nickelodeon All-Star Brawl in de buurt van de perfectie die Super Smash Bros. door de jaren heen bereikt heeft of krijgen we opnieuw een gemiste kans zoals PlayStation All-Stars te verwerken? Tijd voor een review.

Elf jaar na de oorspronkelijke release heeft Alan Wake nog steeds een warme plek in vele harten. Het roept nog steeds herinneringen op aan verhaalvertelling waar nauwelijks een touw aan vast te knopen was en tonnen sfeer. Het is niet verbazingwekkend dat dit één van die zeldzame titels is waar fans ruim een decennium later nog steeds blijven hunkeren naar een sequel. Voor het eerst in een lange tijd is er ook daadwerkelijk hoop in de vorm van Alan Wake Remastered. Samen met ontwikkelaar d3t brengt Remedy één van hun meest geliefde games terug onder de aandacht en brengt het Alan Wake ook naar een volledig nieuw publiek op PlayStation. Heeft deze remaster alles in huis om nieuwe zieltjes te winnen voor een opvolger? Je ontdekt het in de review.

Er komt een onvermijdelijke fase in het leven van elk jongetje waarbij we even door het leven willen gaan als ninja. Je kleedt je in je meest donkere pyjama, trekt een bivakmuts over je hoofd en begint door het huis te sluipen en je te verstoppen. Je schuilt achter de sofa of kruipt in de kleerkast en probeert zo hard mogelijk je adem en gegiechel in te houden, wachtend op het opportuun moment om toe te slaan. Wanneer je prooi na oneindig lang wachten ten tonele verschijnt spring je "Bonsai!!!" schreeuwend tevoorschijn. Ninja! Helaas heb ik ondertussen geleerd dat eens je de dertig gepasseerd bent vriendinnen maar matig onder de indruk zijn van dat soort streken, al helemaal niet wanneer je strijdkreet zoveel betekent als miniatuurboompje. Het is dan ook maar wat goed dat Ghostrunner de voorbije dagen op mijn PlayStation 5 vertoefde om mijn innerlijke ninja nog eens de kans tot schitteren te geven. Het risico op afkeurende blikken van mijn betere helft is een stuk kleiner op console.

Judgment mag als reeks dan wel fungeren als een spin-off van de Yakuza-franchise, dat neemt niet weg dat het DNA van de populaire ouder duidelijk te voelen is. Nadat Judgment eerder dit jaar al behoorlijk wat zieltjes wist te winnen op PlayStation 5 met de uitgekiende mix van verhaalvertelling, knokken en zijmissies waar Yakuza zo sterk in was, is het nu al de beurt aan Lost Judgment. Weet de sequel de hoge verwachtingen die gepaard gaan met een opvolger waar te maken?

O kijk, een moeilijke 2D game met antropomorfische beestjes, dat is ook al weer een tijdje geleden. Sarcasme terzijde is Tails of Iron uiteraard een totaal andere game dan F.I.S.T. waar je een paar dagen geleden al een recensie van kon lezen. Om te beginnen speel je niet als een konijn, maar als een rat. Snorhaartjes terzijde hebben die knaagdieren toch een iets minder gezellige reputatie. Ook op vlak van gameplay is Tails of Iron een totaal ander beestje, dit is namelijk geen Metroidvania maar een regelrechte Soulslike.

Het leukste aspect aan games recenseren is vaak niet de grote triple A-titels, maar eerder de kleinere independents die je op je takenlijstje krijgt. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de Far Cry 6’en en Call of Duty Vanguards van deze wereld zoals iedereen, maar je weet min of meer wat je mag verwachten van dat soort titels. Bij een kleine game zoals F.I.S.T. Forged in Shadow Torch ligt dat anders. Al van bij de eerste minuten merk je dat dit een spelletje met potentieel is, namelijk om één van die indiepareltjes te worden die iedereen weet te verbazen. Of F.I.S.T. dat ook weet waar te maken, ontdekken we in de review.