Put_met_keren
Active member
Ik had hier reeds gepost over
We hebben mijn vader dus niet uitgenodigd op ons huwelijk. Hij zal het via mijn enige nicht die ik langs die kant heb, wel vernomen hebben denk ik, nadat zij ‘t op Facebook gezien heeft.
Ons zoontje is 2 geworden afgelopen oktober en mijn vader heeft zijn enige kleinkind dus nog nooit in levende lijve gezien. Ik ben jarig geweest in november en ook dan geen belletje. Hoewel hij dat de jaren voordien wél deed.
Er zal straks dus een jaar voorbij zijn zonder enig contact. Nochtans hebben we geen ruzie gehad of is er iets noemenswaardig gebeurd. Maar nu is het gewoon té lang geleden om nog contact op te nemen.
Ik heb mijn ouders nooit echt samen geweten, misschien waren ze dat nog wel tijdens de zwangerschap en kort bij mijn geboorte. Mijn mama zei altijd dat ze hem niet meer wou maar wél een kind. Waarom is mij eigenlijk een raadsel want ze was totaal geen moederlijk en liefdevol persoon. Knuffels en ik-zie-je-graags hebben we nooit gehad. Ze zal ons wel graag gezien hebben op haar manier maar ze kon dat niet uiten. Iets waarmee ik ook wel struggle, maar ik probeer het echt béter te doen.
Mijn mama zal binnenkort 4 jaar overleden zijn. Ze was chronisch ziek en op, zowel fysiek (woog amper nog 40kg) als mentaal. De dood van mijn jongere zusje in 2007 op 11-jarige leeftijd heeft haar echt gebroken en ze is dat nooit te boven gekomen.
De laatste jaren van haar leven woonde ze naast mij en rekende énorm op mij, maar dankbaarheid toonde ze niet. Ergens mis ik haar wel, vind ik het jammer dat ze haar kleinzoon nooit gekend heeft maar de relatie was heel turbulent en niet gezond te noemen.
Dan mijn vader, die heeft eigenlijk nooit echt naar mij omgekeken. Toen ik nog klein was, ging ik wel af en toe in het weekend of de vakanties naar daar, maar niet vaak. Later waren er momenten dat er meer contact was. Bijvoorbeeld toen mijn jongere (half)zusje stierf, heeft hij misschien even de klik gemaakt van gelukkig leeft míj́n enige dochter wél nog, of na de dood van mijn mama, maar die momenten waren maar van korte duur.
Fast forward naar 2 jaar geleden ongeveer. Mijn vader krijgt de diagnose kanker: long- én longvlieskanker. Niet veel later ben ik zwanger. Mijn vriend zijn ouders wisten het bij wijze van spreken vanaf dag 1, waren op de hoogte van het ivf-traject. Ze waren en zijn dolgelukkig met hun eerste kleinkind. Groot contrast met mijn vader, ons zoontje is straks 15 maand en hij heeft hem nog niet eens in levende lijve gezien! Nochtans toen we ‘t hem persoonlijk gingen vertellen dat hij grootvader werd, met Vaderdag, leek het hem wel wat te doen. Ik meende zelfs dat zijn ogen wat waterachtig werden. In de maanden daarop was er wel telefonisch contact maar toonde hij niet zo veel interesse in de zwangerschap. Over hoe het met hem gaat, moet je eruit sleuren. Ge kunt er een uur of langer mee aan de telefoon hangen maar de gesprekken zijn zo betekenisloos, draaien op niks uit, geforceerde koetjes en kalfjes. Eerlijk gezegd, kon ik dat niet echt meer opbrengen, de frequentie waarop ik belde nam af en van zijn kant even zeer. Ik heb hem in geen maanden meer gehoord. Nu met de feestdagen had ik een kerstkaart gestuurd en heeft hij er 1 teruggestuurd. Deze avond heb ik proberen bellen. Ik dacht: een nieuw jaar, misschien de moment voor een nieuw begin? Maar hij nam niet op en heeft ook niet teruggebeld.
Nu is het zo, wij gaan trouwen in augustus. zijn. Mijn vriend is nogal een traditioneel type, moesten mijn vader en ik iets van een deftige relatie hebben, ging hij mijn hand wel gevraagd hebben enz. Maar mijn vader weet dus nog niet eens dat we verloofd zijn.
Wat nu, moeten we hem uitnodigen? Mijn vriend neigt naar hem niet te vragen. Hij heeft bv. geen zin in drama. Mijn vader is getrouwd met een Russin en da’s een ander paar mouwen dat mens. Ergens vind ik dat we ‘t niet kunnen maken om hem niet uit te nodigen, maar ik zou ‘m bijvoorbeeld niet aan mijn eretafel willen.
Stel, we nodigen hem uit en hij komt dan is het effectief 2 jaar geleden dat ik hem gezien heb, van augustus 2020 toen ik 7 maand zwanger was.
We hebben mijn vader dus niet uitgenodigd op ons huwelijk. Hij zal het via mijn enige nicht die ik langs die kant heb, wel vernomen hebben denk ik, nadat zij ‘t op Facebook gezien heeft.
Ons zoontje is 2 geworden afgelopen oktober en mijn vader heeft zijn enige kleinkind dus nog nooit in levende lijve gezien. Ik ben jarig geweest in november en ook dan geen belletje. Hoewel hij dat de jaren voordien wél deed.
Er zal straks dus een jaar voorbij zijn zonder enig contact. Nochtans hebben we geen ruzie gehad of is er iets noemenswaardig gebeurd. Maar nu is het gewoon té lang geleden om nog contact op te nemen.