In 2015 bracht Filip Peeters ons een film over wat mannen willen en dankzij Mel Gibson weten we al wat vrouwen denken. Nu neemt Doug Liman ons mee in de denkwereld van mannen. Niet echt natuurlijk, maar dit is de premisse waarmee Chaos Walking aan de slag gaat. In de film volgen we astronaute Viola Eade (Daisy Ridley) die crasht op een planeet waar elke gedachte van mannen hoorbaar én zichtbaar is. Eén van deze mannen is Todd Hewitt (Tom Holland) die haar onder zijn hoede neemt, want al snel wordt ze het doelwit van de nederzetting die alleen uit mannen bestaat.
Doug Liman is niet bepaald een regisseur die ik hoog in het vaandel draag, maar in 2014 wist hij mij aangenaam te verrassen met de spectaculaire scifi actiefilm Edge of Tomorrow, gebaseerd op de uitstekende roman/manga All You Need Is Kill van Hiroshi Sakurazaka. Voor Chaos Walking haalden de makers inspiratie uit de Chaos Walking-trilogie van Patrick Ness, waarbij de film de verfilming is van het eerste boek, The Knife of Never Letting Go. Dit is echter een typische hedendaagse jeugdroman en zoals verwacht leunt deze film meer aan bij zijn consorten zoals The Hunger Games, Divergent, The Maze Runner of Jumper, Limans eerdere excursie binnen dit genre. Of dit een goede zaak is, hangt af van de verwachtingen waarmee je de bioscoopzaal binnenstapt.
Wat mannen denken
Initieel kan de film rekenen op een interessant concept. Het idee dat onze gedachten zomaar open en bloot voor iedereen te horen en zien zijn, roept enkele interessante vraagstellingen op. Voeg daar een hoop mysterie aan toe, zoals waarom dit alleen bij mannen is en waar alle vrouwen naartoe zijn op deze planeet, en je zal in eerste instantie vol intrige kijken naar de film. Helaas vervalt deze intrige al snel in gemakzucht, waarbij de makers weinig antwoorden bieden, en de antwoorden die ze bieden vrij inspiratieloos overkomen. Het plot van de film blijft ook steeds binnen de verwachtingen, waardoor bepaalde onthullingen weinig verrassend zijn voor de kijker. Er wordt ook nooit echt dieper ingegaan op de thema's die worden aangereikt en het einde van de film was zo banaal, dat ik met een zekere honger bleef zitten na de afloop. Misschien dat de twee vervolgen soelaas zouden bieden, maar ik vrees dat de kans klein is dat die het levenslicht gaan zien.
Het grootste probleem met de film voor mij is dat het plot al snel te herleiden valt tot een race tegen de tijd om van punt A naar punt B te geraken terwijl je achtervolgd wordt de slechterik van dienst en zijn handlangers. Het personage van Daisy Ridley blijkt bovendien al snel een soort MacGuffin te zijn om te onthullen wat er precies is gebeurd met de vrouwen in de nederzetting. Het hele gedoe van het horen van je gedachten, wat in de film wordt omschreven als Noise, is in de film uiteindelijk niet meer dan een gimmick. Nochtans wordt hier in enkele scènes creatief mee gespeeld en zorgt dit voor enkele indrukwekkende of zelfs grappige momenten. Maar helaas kleurt ook dit meestal binnen de lijntjes van de verwachtingen van de kijker. Reken daar nog eens bij dat de meeste personages oppervlakkig worden uitgewerkt, en de kans is groot dat je net als mij al snel interesse zult verliezen in de afloop van de film.
Matig over de hele lijn
Bovendien rakelt de film heel wat ideeën op die onvoldoende belicht worden en hierdoor eerder als opvulling aanvoelen. Waarom loopt de helft van de mannen, zijnde kolonisten in de toekomst, in de nederzetting erbij als cowboys? Geen idee. Wat is de rol van David Oyelowo's personage, die eigenhandig de Spaanse Inquisitie probeert nieuw leven in te blazen, in het grotere verhaal? Geen idee. Wat zijn die inheemse bewoners van de planeet die vijandig zouden zijn tegenover de mannen? Geen flauw idee... Chaos Walking gooit een hele hoop ideeën door elkaar, waardoor het al snel rommelig wordt. Dat de film een hele hoop reshoots is ondergaan waarbij regisseur Fede Alvarez in het midden van zijn eigen opnames van Don't Breathe 2 het moest overnemen van Doug Liman, zal hierbij uiteraard niet geholpen hebben.
Visueel weet de film helaas ook niet uit de verf te komen. De beeldvoering in Chaos Walking is zeer alledaags, haast banaal te noemen. Af en toe worden we getrakteerd op een knap landschapsbeeld, maar de film zal je niet betoveren met knappe of indrukwekkende beelden. Bovendien past de hele sfeerschepping perfect binnen wat we gewoon zijn van jeugdromanverfilmingen en hebben de makers op geen enkel moment moeten vrezen voor een rating hoger dan 12+. Ik weet dat de film zijn doelpubliek moet aanspreken, maar er kon zeker meer gehaald worden uit de concepten die de film behandelt. Voor het acteerwerk zal je het ook alvast niet moeten doen. Ook al doen de acteurs hun best met het materiaal dat ze voor handen hebben, acteerwerk op een hoog niveau komt er alvast niet aan te pas. Tom Holland is nog enigszins genietbaar, maar na de zoveelste keer dat hij verlegen moet zijn voor zijn gedachten of deze probeert te verbergen, is het plezier er ook wel af. Mads Mikkelsen lijkt hier weer getypecast te zijn, maar zijn fijnste rol is het alvast niet. En sorry, maar ik vind Daisy Ridley echt geen goed actrice, en als er dan nog eens nihil chemie is tussen haar en Tom Holland, dan ben je er al helemaal aan voor de moeite.
Doug Liman is niet bepaald een regisseur die ik hoog in het vaandel draag, maar in 2014 wist hij mij aangenaam te verrassen met de spectaculaire scifi actiefilm Edge of Tomorrow, gebaseerd op de uitstekende roman/manga All You Need Is Kill van Hiroshi Sakurazaka. Voor Chaos Walking haalden de makers inspiratie uit de Chaos Walking-trilogie van Patrick Ness, waarbij de film de verfilming is van het eerste boek, The Knife of Never Letting Go. Dit is echter een typische hedendaagse jeugdroman en zoals verwacht leunt deze film meer aan bij zijn consorten zoals The Hunger Games, Divergent, The Maze Runner of Jumper, Limans eerdere excursie binnen dit genre. Of dit een goede zaak is, hangt af van de verwachtingen waarmee je de bioscoopzaal binnenstapt.
Wat mannen denken
Initieel kan de film rekenen op een interessant concept. Het idee dat onze gedachten zomaar open en bloot voor iedereen te horen en zien zijn, roept enkele interessante vraagstellingen op. Voeg daar een hoop mysterie aan toe, zoals waarom dit alleen bij mannen is en waar alle vrouwen naartoe zijn op deze planeet, en je zal in eerste instantie vol intrige kijken naar de film. Helaas vervalt deze intrige al snel in gemakzucht, waarbij de makers weinig antwoorden bieden, en de antwoorden die ze bieden vrij inspiratieloos overkomen. Het plot van de film blijft ook steeds binnen de verwachtingen, waardoor bepaalde onthullingen weinig verrassend zijn voor de kijker. Er wordt ook nooit echt dieper ingegaan op de thema's die worden aangereikt en het einde van de film was zo banaal, dat ik met een zekere honger bleef zitten na de afloop. Misschien dat de twee vervolgen soelaas zouden bieden, maar ik vrees dat de kans klein is dat die het levenslicht gaan zien.
Het grootste probleem met de film voor mij is dat het plot al snel te herleiden valt tot een race tegen de tijd om van punt A naar punt B te geraken terwijl je achtervolgd wordt de slechterik van dienst en zijn handlangers. Het personage van Daisy Ridley blijkt bovendien al snel een soort MacGuffin te zijn om te onthullen wat er precies is gebeurd met de vrouwen in de nederzetting. Het hele gedoe van het horen van je gedachten, wat in de film wordt omschreven als Noise, is in de film uiteindelijk niet meer dan een gimmick. Nochtans wordt hier in enkele scènes creatief mee gespeeld en zorgt dit voor enkele indrukwekkende of zelfs grappige momenten. Maar helaas kleurt ook dit meestal binnen de lijntjes van de verwachtingen van de kijker. Reken daar nog eens bij dat de meeste personages oppervlakkig worden uitgewerkt, en de kans is groot dat je net als mij al snel interesse zult verliezen in de afloop van de film.
Matig over de hele lijn
Bovendien rakelt de film heel wat ideeën op die onvoldoende belicht worden en hierdoor eerder als opvulling aanvoelen. Waarom loopt de helft van de mannen, zijnde kolonisten in de toekomst, in de nederzetting erbij als cowboys? Geen idee. Wat is de rol van David Oyelowo's personage, die eigenhandig de Spaanse Inquisitie probeert nieuw leven in te blazen, in het grotere verhaal? Geen idee. Wat zijn die inheemse bewoners van de planeet die vijandig zouden zijn tegenover de mannen? Geen flauw idee... Chaos Walking gooit een hele hoop ideeën door elkaar, waardoor het al snel rommelig wordt. Dat de film een hele hoop reshoots is ondergaan waarbij regisseur Fede Alvarez in het midden van zijn eigen opnames van Don't Breathe 2 het moest overnemen van Doug Liman, zal hierbij uiteraard niet geholpen hebben.
Chaos Walking gooit een hele hoop ideeën door elkaar, waardoor het al snel rommelig wordt.
Visueel weet de film helaas ook niet uit de verf te komen. De beeldvoering in Chaos Walking is zeer alledaags, haast banaal te noemen. Af en toe worden we getrakteerd op een knap landschapsbeeld, maar de film zal je niet betoveren met knappe of indrukwekkende beelden. Bovendien past de hele sfeerschepping perfect binnen wat we gewoon zijn van jeugdromanverfilmingen en hebben de makers op geen enkel moment moeten vrezen voor een rating hoger dan 12+. Ik weet dat de film zijn doelpubliek moet aanspreken, maar er kon zeker meer gehaald worden uit de concepten die de film behandelt. Voor het acteerwerk zal je het ook alvast niet moeten doen. Ook al doen de acteurs hun best met het materiaal dat ze voor handen hebben, acteerwerk op een hoog niveau komt er alvast niet aan te pas. Tom Holland is nog enigszins genietbaar, maar na de zoveelste keer dat hij verlegen moet zijn voor zijn gedachten of deze probeert te verbergen, is het plezier er ook wel af. Mads Mikkelsen lijkt hier weer getypecast te zijn, maar zijn fijnste rol is het alvast niet. En sorry, maar ik vind Daisy Ridley echt geen goed actrice, en als er dan nog eens nihil chemie is tussen haar en Tom Holland, dan ben je er al helemaal aan voor de moeite.
Conclusie
Chaos Walking is de zoveelste verfilming van een jeugdroman die perfect in het rijtje past van zijn soortgenoten, en als film vooral makkelijk verteerbaar entertainment aanbiedt, verpakt in een rommelig verhaal. Hierdoor vangt het weinig aan met zijn nochtans interessant uitgangspunt en weet het als sciencefictionfilm weinig indruk te maken.
Pro
- Interessant en intrigerend concept
- Degelijke visual effects
- Humor is sporadisch geslaagd
Con
- Rommelig
- Zwak verhaal
- Matige acteerprestaties
- Weinig indrukwekkend in beeld gebracht
- Niet uitdagend voor de kijker
4
Over deze film
Beschikbaar vanaf
4 augustus 2021
Genre
- Avontuur
- Scifi
Speelduur
109 minuten
Regie
Doug Liman
Cast
Tom Holland, Daisy Ridley, Mads Mikkelsen, David Oyelowo, Nick Jonas, Cynthia Erivo, Demián Bichir
Uitgever
Belga Films
