Muzieknieuws

https://artcore.com/ zou een veelbelovend nieuwe thuis zijn. Nog niets gekocht.

Koop eigenlijk vrijwel nog enkel bij Bandcamp en heel klein beetje Beatport. Vinyl is hier al lang te duur en koop ik enkel nog op collector/scalp potentieel want ik ben te dom voor geld op de beurs te investeren. Een Aphex plaat 20 jaar in karton houden lukt me wel. Met een beetje chance.
 
REN komt op nr 1 binnen in de Top 100 UK - Album Charts met zijn album Sick Boi.

Een onafhankelijke muzikant die via een mij totaal onbekend onafhankelijk record label (The Other Songs) op één binnenkomt in de charts, in ieder geval fijn om te zien dat dat nog mogelijk is.
 
Nieuwe DJ Shadow: bijna volledige plaat bleepy soundtrack/video game sfeer, veel naïve electro genre Rephlex of Warp. Geef mijn portie maar aan Fikkie.
 

Well this sucks. Alles in algoritmes steken, daar gaan we voor.

Vergeet Pitchfork, AI schrijft wat we willen horen :love:

A Pinnacle of Sonic Elegance: "The Loneliest Time" by Carly Rae Jepsen

In the ephemeral realm of contemporary pop, where fleeting trends and transient sensations often reign supreme, Carly Rae Jepsen's "The Loneliest Time" emerges as a resplendent testament to the enduring power of genuine artistry. A sonic journey that transcends the banality of mainstream offerings, this album unveils a multifaceted brilliance that resonates with the discerning ears of true aficionados.

From the first note, "The Loneliest Time" invites the listener into an ethereal dreamscape, where Jepsen's ethereal vocals serve as a lighthouse guiding us through the nebulous waters of emotion. In an era dominated by formulaic pop constructs, Jepsen deftly navigates the avant-garde, seamlessly blending genres with an audacious sophistication that captivates the avant-garde connoisseur.

The album's production, a meticulously crafted tapestry of sound, is a testament to Jepsen's commitment to pushing the boundaries of sonic innovation. From the shimmering synths that cascade like stardust in "Lunar Serenade" to the hauntingly intimate acoustic arrangements in "Echoes of Solitude," each track is a sonic masterpiece that transcends the ephemeral nature of pop ephemera.

Lyrically, "The Loneliest Time" delves into the profound intricacies of the human experience. Jepsen's poetic prowess weaves tales of heartache, introspection, and the sublime beauty found in life's most solitary moments. It's a lyrical odyssey that eschews the trite and clichéd, inviting the listener to reflect on the complexities of existence with an intellectual and emotional depth seldom seen in mainstream releases.

For the discerning audiophile, "The Loneliest Time" stands as a beacon of authenticity in an industry inundated with superficiality. Carly Rae Jepsen, in her daring departure from the commonplace, has delivered an album that not only defies convention but challenges the very essence of what popular music can be. In an era where the mainstream is saturated with mediocrity, "The Loneliest Time" emerges as an unapologetic celebration of artistic audacity and a triumph of avant-garde brilliance.
 

Well this sucks. Alles in algoritmes steken, daar gaan we voor.
Schrijnende zaak natuurlijk. Er is veel (soms terechte) kritiek op P4k, maar ze bleven wel een gigantische bron van goede, niet altijd voor de hand liggende aanraders. Toch ongelofelijk hoeveel ik via die site heb leren kennen.
 
Ik was vroeger ook een trouwe lezer maar de laatste jaren ga ik nog amper op de site kijken. Ik vraag me echt af hoeveel bezoekers per dag de site nu nog heeft.

Ik vind het ook een jammerlijke evolutie maar eigenlijk is Pitchfork al wat beginnen wegglijden naar irrelevantie voor de overname door Conde Nast. Vroeger was Pitchfork een trendsetter die een band vanuit het niets populair kon maken (en helaas ook wel andersom) maar ze hebben zich niet kunnen aanpassen aan het feit dat muziekliefhebbers door de opkomst van streamingdiensten minder nood hebben aan een blog of site om nieuwe muziek te ontdekken.

In hun beste jaren hadden ze regelmatig belachelijke reviews (die ik vaak wel grappig vond) maar tenminste een eigen smoel met vooral aandacht voor bands en artiesten die net buiten de mainstream vielen. Nu proberen ze krampachtig gewoon de huidige trends te volgen met het meeste aandacht voor urban genres en pop.

Dat The Quietus het bijvoorbeeld moeilijk heeft, vind ik veel erger. Want die blijven wel hun eigen koers varen en zijn voor mij wel nog een bron van nieuwe muziek. Het lijkt me logischer om als muzieksite wat meer in een bepaalde niche te specialiseren.

Beetje aansluitend is de line-up van Coachella dit jaar trouwens. Die is gewoon slecht met amper avontuurlijke keuzes.
 
Goh, streaming zorgt er in theorie voor dat iedereen voor zichzelf een mening kan vormen, maar zoals we wel weten zijn de algoritmes niet altijd in staat om top-recommendations te doen. Dan vind ik smaakmakers als Pitchfork nog steeds een meerwaarde hebben. Gewoon al door hun lijst van gereviewde albums scrollen, los van de score, heeft me al vaak nieuwe muziek leren kennen waar ik anders heel moeilijk op zou gestoten zijn...
 
Goh, streaming zorgt er in theorie voor dat iedereen voor zichzelf een mening kan vormen, maar zoals we wel weten zijn de algoritmes niet altijd in staat om top-recommendations te doen. Dan vind ik smaakmakers als Pitchfork nog steeds een meerwaarde hebben. Gewoon al door hun lijst van gereviewde albums scrollen, los van de score, heeft me al vaak nieuwe muziek leren kennen waar ik anders heel moeilijk op zou gestoten zijn...
Klopt, maar ik denk dat de grote meerderheid van mensen die muziek consumeren niet meer zoveel geeft om meer obscure pareltjes te vinden. Degene die dat wel doen, gaan het op betere plaatsen vinden dan op Pitchfork. Ik zeg het, ik kijk er nog maar heel weinig op maar dat komt omdat ik merkte dat ik steeds minder nieuwe goeie dingen vond. Ze zijn hun status als smaakmaker voor mij al meerdere jaren kwijt.

Een groot deel van de bands waarmee ik opgegroeid ben, zijn (mede) groot gemaakt door Pitchfork. Arcade Fire, Animal Collective, Interpol, Broken Social Scene,... Dat was in de tijd dat een Best New Music echt wel veel buzz veroorzaakte. Geen enkele muziekpublicatie heeft nog die kracht, bij Pitchfork is het dubbel jammer dat ze hun vakgebied van vroeger zo'n beetje ingewisseld hebben voor iets wat minder interessant is door te breed te willen gaan, ze willen zich precies ook afzetten tegen hun eigen geschiedenis. Een paar jaar geleden hebben ze een artikel gepubliceerd waarin ze scores van oude reviews hadden aangepast, helemaal gênant.
 
Ik was vroeger ook een trouwe lezer maar de laatste jaren ga ik nog amper op de site kijken. Ik vraag me echt af hoeveel bezoekers per dag de site nu nog heeft.

Ik vind het ook een jammerlijke evolutie maar eigenlijk is Pitchfork al wat beginnen wegglijden naar irrelevantie voor de overname door Conde Nast. Vroeger was Pitchfork een trendsetter die een band vanuit het niets populair kon maken (en helaas ook wel andersom) maar ze hebben zich niet kunnen aanpassen aan het feit dat muziekliefhebbers door de opkomst van streamingdiensten minder nood hebben aan een blog of site om nieuwe muziek te ontdekken.

In hun beste jaren hadden ze regelmatig belachelijke reviews (die ik vaak wel grappig vond) maar tenminste een eigen smoel met vooral aandacht voor bands en artiesten die net buiten de mainstream vielen. Nu proberen ze krampachtig gewoon de huidige trends te volgen met het meeste aandacht voor urban genres en pop.

Dat The Quietus het bijvoorbeeld moeilijk heeft, vind ik veel erger. Want die blijven wel hun eigen koers varen en zijn voor mij wel nog een bron van nieuwe muziek. Het lijkt me logischer om als muzieksite wat meer in een bepaalde niche te specialiseren.

Beetje aansluitend is de line-up van Coachella dit jaar trouwens. Die is gewoon slecht met amper avontuurlijke keuzes.
Ik heb ondertussen een subscription bij The Quietus, meer uit principe dan iets anders want de "gratis" content is sowieso al top. Ik vind de trend naar het gebruik van algoritmes op streamingsdiensten zorgwekkend, vooral omdat het niet alleen algoritmes zijn die bepalen wat er in die lijst staat maar ook major labels die hun 'artiest' willen doorduwen. Als ik kijk naar wat 'Release Radar' en 'Discover Weekly' aanbieden zie ik daar duidelijk in dat er bepaalde artiesten naar voor komen die werkelijk niets te maken hebben met mijn interesses.

Pitchfork is al jaren niet meer wat het was, desalniettemin bekeek ik de site nog wekelijks om te zien wat ze de moeite vonden. Goede blogs en muzieksites verdwijnen traag maar zeker, daarnet zag ik dat Psychedelic Underground Generation er ook mee stopt. Zijn slotbericht:

It's difficult for me to write this article, but after over 12 years of Psychedelic Underground Generation, it's time for me to move on.
I loved sharing my passion for music with you, introducing you to groups and labels. I loved collaborating with passionate people.
But we must not deny that the blog no longer has the impact it had before, that it is becoming more and more difficult to highlight Indie music. I couldn't do what I wanted, develop the PUG. But fortunately, there will always be groups, labels, blogs, radio stations... to promote all this magnificent music to you.
I will always be an enthusiast, a person who goes to concerts and collects vinyl.
See you soon and continue to keep independent and underground music alive

Wat met Bandcamp gebeurt is al even problematisch, hoe lang die redactie op een goede manier zal standhouden weet niemand maar het ziet er gewoon niet goed uit. Eigenlijk hetzelfde met The Quietus...

Ik zie het momenteel echt niet goedkomen, langs de andere kant dachten de papieren magazines dat ook met de opkomst van blogs en ben ik nu gewoon de boomer aan het uithangen. :unsure:
 
Ik dacht, ik ga eens Pommelien Thijs beluisteren aangezien zij al die mia's won om te kijken of zij beter was dan mijn vooroordelen dat ik over haar en over de camille's en ander vlaamse troep heb.

Nope, wat een generieke ongetalenteerde troep is haar muziek zeg. Chatgpt kan waarschijnlijk betere muziek schrijven. Had niets beter verwacht van een vlaamse award show. Weer zo'n slechte artiest die gepushed word door de media net als Niels Destadsbaeder.

(Geen idee of dit hier hoort maar ik moest het kwijt)
 
Voor de mensen die zich oud willen voelen

Deze dijk van een song werd op 28/01/1994 uitgebracht, 30 jaar geleden dus.

Ik herinner me dat nog alsof het gisteren was.


Als je wilt weten waarover deze song gaat

In a story from the audiobook of their new memoire, the Beastie Boys finally reveal that "Sabotage" is actually about an annoying sound engineer. When Adam "Ad-Rock" Horovitz yells, "I can't stand it / I know you planned it," he's directing his frustration at their friend and producer Mario Caldato Jr., who was pushing the Beastie Boys to actually finish a track. As the story goes, the group was being indecisive about completing songs on their fourth studio album.
“We were totally indecisive about what, when, why and how to complete songs. Mario was getting frustrated,” actor Tim Meadows narrates in the audiobook. “That’s a really calm way of saying that he would blow a fuse and get pissed off at us and scream that we just needed to finish something, anything, a song.
He would push awful instrumental tracks we made just to have something moving toward completion.”At one point they considered including a scratched Queen Latifah sample as the hook but Horovitz landed on his "I can't stand it" scream directed at Caldato. “I decided it would be funny to write a song about how Mario was holding us all down, how he was trying to mess it all up, sabotaging our great works of art,
 
Terug
Bovenaan