Amerika heeft zijn comic books, Japan zijn manga en wij hebben onze stripverhalen. De Belgisch-Franse traditie van stripverhalen heeft aantrek tot ver buiten onze contreien, in die mate zelfs dat een van de grootste Amerikaanse regisseurs een oer-Belgisch stripfiguur naar het grote scherm heeft gebracht (ik heb het uiteraard over Kuifje in Spielbergs The Adventures of Tintin). Het aantal stripverhalen die hun weg vonden naar de spellenwereld blijft echter beperkt. Je hebt XIII, Largo Winch: Empire Under Threat, enkele adaptaties van Kuifje, Asterix en Obelix en de Smurfen, alsook enkele meer obscure titels zoals Nikopol: Secrets of the Immortals, maar daar blijft het zowat bij.
De Franse ontwikkelaar Antab Studio moet blijkbaar ook wel graten gezien hebben in onze stripverhaaltraditie, want voor hun nieuwste spel Foreclosed kiezen ze bewust voor een stijl die van dit spel haast een interactief stripverhaal maakt. Zij die teleurgesteld waren door de XIII Remake hopen misschien soelaas te vinden in Foreclosed. Maar bezint eer ge begint, want Foreclosed blijkt ook allesbehalve een aangename spelervaring op te leveren.
Een niet zo rooskleurige toekomst
De stripverhaalesthetiek die het spel hanteert, is het element bij uitstek waarin het spel uitblinkt. Net als in strips zelf, wordt er hier regelmatig gebruik gemaakt van panelen, zowel tijdens cutscènes als wanneer je aan het spelen bent. Af en toe geeft dit een meerwaarde voor het verhaal, zoals wanneer je bijvoorbeeld beelden te zien krijgt van bewakingscamera’s die je volgen, maar meestal zorgt het gewoon voor een leuk effect dat je daadwerkelijk het gevoel geeft dat je in een stripverhaal bent. Het bijzondere kleurenpalet en het gebruik van cel shading versterkt dit gevoel uiteraard. De graphics zelf zijn helaas niet van de bovenste plank en vooral de gezichtsanimaties zijn vrij teleurstellend. Idem voor de omgevingen die vaak kaal en inspiratieloos aanvoelen. Na het spel uitgespeeld te hebben, moet ik helaas bekennen dat geen enkel level me eerlijk gezegd is bijgebleven en dat het in mijn hoofd een grote mengelmoes is van neon belichting, kale muren en industriële gangen.
Het cyberpunkverhaal van Foreclosed zal ook geen Pulitzerprijs winnen, al wist het mijn aandacht toch enigszins vast te houden tot het einde, wat dan weer ontzettend teleurstellend was. Het spel plaatst je in de schoenen van Evan Kapnos, een man wiens identiteit wordt opgeschort omdat zijn werknemer Securtech failliet is. Zijn identiteit zal te koop worden aangeboden en Evan moet zich voor een bepaald uur melden bij de lokale administratie. Wanneer hij plots een experimentele firmware geüpload krijgt in zijn breinimplantaten, komt hij in contact met een vrouw die een belangrijke rol bekleedde binnen Securtech en de architecte is van deze firmware. Zij wil de ware toedracht achterhalen van wat er is fout gelopen met Securtech en als Evan zijn identiteit wil behouden, zal hij met haar moeten samenwerken.
Dom, dommer, domst
De experimentele firmware die je hebt, laat je toe om speciale krachten te gebruiken, alsook een experimenteel wapen dat zeer grote uitbreidingsmogelijkheden heeft. Hoewel je weinig te weten komt over het hoe en waarom, was dit veruit het aantrekkelijkste element van de gameplay. Experimenteren met de verschillende instellingen van je wapen en je krachten, zoals vijanden laten zweven, objecten naar hun hoofd slingeren of hen tijdelijk neutraliseren door middel van een mentale kooi, heeft zeker zijn charme. Het spel heeft hier ook een licht RPG-element, waarbij je XP verzamelt en deze upgrades en krachten geleidelijk aan vrijspeelt. Helaas geven de gevechten zelden enige vorm van voldoening. Het schieten voelt zeer zwak aan, alsof je wapen geen impact heeft, zelfs als je gebruikmaakt van exploderende kogels. Maar het grootste probleem is de A.I. van de vijanden, of het gebrek hieraan. De vijanden uit dit spel lijken zo te zijn weggelopen uit een actiespel dat dateert van het PlayStation-tijdperk. Dit is het genre spel waarbij je een kamer binnenloopt en de vijanden geactiveerd worden, waarbij ze zich in positie zetten, vaak open en bloot, en op jou beginnen schieten. Verberg je jezelf achter een muur, blijven ze meestal zonder te bewegen hersenloos op je schieten. Het is lang geleden dat ik een spel heb gespeeld met zo’n belachelijke A.I.
Bovendien maken je speciale krachten je al snel veel te krachtig, waardoor de gevechten weinig uitdaging vormen. Er is verder ook wel stealth aanwezig, waarbij je vijanden geruisloos kan elimineren, maar ook hier toont de A.I. zich van zijn beste kant, bijvoorbeeld wanneer je een vijand doodt die enkele meters is verwijderd van een collega, die vervolgens doodleuk zijn vaste route verder patrouilleert. Daarnaast zijn er ook wat puzzels aanwezig in het spel, waarbij je zogezegd dingen aan het hacken bent. Helaas komt dit voornamelijk neer op een bepaalde sequentie met je controller vormen (hallo RUINER). Vervolgens moet je een aantal schakelaars vinden met behulp van een radar, want uiteraard werd je hackpoging afgeblokt. Wanneer je dit voor de tigste keer moet doen, is het plezier er helaas snel af.
Opeenstapeling van gebreken
Helaas is de rest van het spel ook niet veel soeps. Je kan doorheen het spel wel bepaalde signalen verzamelen om een alternatief einde te unlocken, maar veel verkennen komt er verder niet aan te pas en zijn de missies bijzonder lineair. Bovendien worden de missies ook gekenmerkt door de slechte plaatsing van checkpoints. Hierdoor zal je soms halve missies moeten herspelen. Een ander voorbeeld: op een gegeven moment heb je een heel deel cutscènes en word je vervolgens getrakteerd op een lastig deel met veel vijanden. Uiteraard plaats je het checkpoint dan toch net voor die cutscènes en zorg je ervoor dat je deze niet kan overslaan!
Hoewel er nog tal van andere elementen zijn waar ik mij aan stoorde en die ik zou kunnen aanhalen, is er toch nog eentje dat ik zeker wil bespreken: de voice acting. Deze is bij momenten zo slecht dat het huilen met de pet op is. Vooral de intonatie lijkt vaak compleet naast de zaak te zijn. Combineer dit met een onaangename stem van het hoofdpersonage en je weet hoe laat het is. Dit heeft namelijk gevolgen voor je beleving van het verhaal. Gelukkig is Foreclosed al bij al een vrij kort spel dat je kan voltooien in een viertal uurtjes en draait het spel vrij vlot zonder enige haperingen, althans op de PlayStation 5. Hierdoor ben je al sneller geneigd om snel even door te bijten tot je de aftiteling ziet.
De Franse ontwikkelaar Antab Studio moet blijkbaar ook wel graten gezien hebben in onze stripverhaaltraditie, want voor hun nieuwste spel Foreclosed kiezen ze bewust voor een stijl die van dit spel haast een interactief stripverhaal maakt. Zij die teleurgesteld waren door de XIII Remake hopen misschien soelaas te vinden in Foreclosed. Maar bezint eer ge begint, want Foreclosed blijkt ook allesbehalve een aangename spelervaring op te leveren.
Een niet zo rooskleurige toekomst
De stripverhaalesthetiek die het spel hanteert, is het element bij uitstek waarin het spel uitblinkt. Net als in strips zelf, wordt er hier regelmatig gebruik gemaakt van panelen, zowel tijdens cutscènes als wanneer je aan het spelen bent. Af en toe geeft dit een meerwaarde voor het verhaal, zoals wanneer je bijvoorbeeld beelden te zien krijgt van bewakingscamera’s die je volgen, maar meestal zorgt het gewoon voor een leuk effect dat je daadwerkelijk het gevoel geeft dat je in een stripverhaal bent. Het bijzondere kleurenpalet en het gebruik van cel shading versterkt dit gevoel uiteraard. De graphics zelf zijn helaas niet van de bovenste plank en vooral de gezichtsanimaties zijn vrij teleurstellend. Idem voor de omgevingen die vaak kaal en inspiratieloos aanvoelen. Na het spel uitgespeeld te hebben, moet ik helaas bekennen dat geen enkel level me eerlijk gezegd is bijgebleven en dat het in mijn hoofd een grote mengelmoes is van neon belichting, kale muren en industriële gangen.
Het cyberpunkverhaal van Foreclosed zal ook geen Pulitzerprijs winnen, al wist het mijn aandacht toch enigszins vast te houden tot het einde, wat dan weer ontzettend teleurstellend was. Het spel plaatst je in de schoenen van Evan Kapnos, een man wiens identiteit wordt opgeschort omdat zijn werknemer Securtech failliet is. Zijn identiteit zal te koop worden aangeboden en Evan moet zich voor een bepaald uur melden bij de lokale administratie. Wanneer hij plots een experimentele firmware geüpload krijgt in zijn breinimplantaten, komt hij in contact met een vrouw die een belangrijke rol bekleedde binnen Securtech en de architecte is van deze firmware. Zij wil de ware toedracht achterhalen van wat er is fout gelopen met Securtech en als Evan zijn identiteit wil behouden, zal hij met haar moeten samenwerken.
Dom, dommer, domst
De experimentele firmware die je hebt, laat je toe om speciale krachten te gebruiken, alsook een experimenteel wapen dat zeer grote uitbreidingsmogelijkheden heeft. Hoewel je weinig te weten komt over het hoe en waarom, was dit veruit het aantrekkelijkste element van de gameplay. Experimenteren met de verschillende instellingen van je wapen en je krachten, zoals vijanden laten zweven, objecten naar hun hoofd slingeren of hen tijdelijk neutraliseren door middel van een mentale kooi, heeft zeker zijn charme. Het spel heeft hier ook een licht RPG-element, waarbij je XP verzamelt en deze upgrades en krachten geleidelijk aan vrijspeelt. Helaas geven de gevechten zelden enige vorm van voldoening. Het schieten voelt zeer zwak aan, alsof je wapen geen impact heeft, zelfs als je gebruikmaakt van exploderende kogels. Maar het grootste probleem is de A.I. van de vijanden, of het gebrek hieraan. De vijanden uit dit spel lijken zo te zijn weggelopen uit een actiespel dat dateert van het PlayStation-tijdperk. Dit is het genre spel waarbij je een kamer binnenloopt en de vijanden geactiveerd worden, waarbij ze zich in positie zetten, vaak open en bloot, en op jou beginnen schieten. Verberg je jezelf achter een muur, blijven ze meestal zonder te bewegen hersenloos op je schieten. Het is lang geleden dat ik een spel heb gespeeld met zo’n belachelijke A.I.
Het is lang geleden dat ik een spel heb gespeeld met zo’n belachelijke A.I.
Bovendien maken je speciale krachten je al snel veel te krachtig, waardoor de gevechten weinig uitdaging vormen. Er is verder ook wel stealth aanwezig, waarbij je vijanden geruisloos kan elimineren, maar ook hier toont de A.I. zich van zijn beste kant, bijvoorbeeld wanneer je een vijand doodt die enkele meters is verwijderd van een collega, die vervolgens doodleuk zijn vaste route verder patrouilleert. Daarnaast zijn er ook wat puzzels aanwezig in het spel, waarbij je zogezegd dingen aan het hacken bent. Helaas komt dit voornamelijk neer op een bepaalde sequentie met je controller vormen (hallo RUINER). Vervolgens moet je een aantal schakelaars vinden met behulp van een radar, want uiteraard werd je hackpoging afgeblokt. Wanneer je dit voor de tigste keer moet doen, is het plezier er helaas snel af.
Opeenstapeling van gebreken
Helaas is de rest van het spel ook niet veel soeps. Je kan doorheen het spel wel bepaalde signalen verzamelen om een alternatief einde te unlocken, maar veel verkennen komt er verder niet aan te pas en zijn de missies bijzonder lineair. Bovendien worden de missies ook gekenmerkt door de slechte plaatsing van checkpoints. Hierdoor zal je soms halve missies moeten herspelen. Een ander voorbeeld: op een gegeven moment heb je een heel deel cutscènes en word je vervolgens getrakteerd op een lastig deel met veel vijanden. Uiteraard plaats je het checkpoint dan toch net voor die cutscènes en zorg je ervoor dat je deze niet kan overslaan!
Hoewel er nog tal van andere elementen zijn waar ik mij aan stoorde en die ik zou kunnen aanhalen, is er toch nog eentje dat ik zeker wil bespreken: de voice acting. Deze is bij momenten zo slecht dat het huilen met de pet op is. Vooral de intonatie lijkt vaak compleet naast de zaak te zijn. Combineer dit met een onaangename stem van het hoofdpersonage en je weet hoe laat het is. Dit heeft namelijk gevolgen voor je beleving van het verhaal. Gelukkig is Foreclosed al bij al een vrij kort spel dat je kan voltooien in een viertal uurtjes en draait het spel vrij vlot zonder enige haperingen, althans op de PlayStation 5. Hierdoor ben je al sneller geneigd om snel even door te bijten tot je de aftiteling ziet.
Conclusie
Foreclosed heeft een interessante visuele stijl en een degelijk verhaal, maar helaas gaat het spel op zowat elk ander vlak volledig de mist in. Wie op zoek is naar een diepgaand spel dat de nodige uitdaging biedt, kan beter op zoek gaan naar een alternatief.
Pro
- Kort
- Unieke visuele stijl
- Experimenteren met speciale krachten
- Geen technische gebreken
Con
- Oerdomme A.I.
- Verschrikkelijke checkpoints
- Irritante voice acting
- Saaie puzzels
- Oninteressante omgevingen
4
Over
Beschikbaar vanaf
12 augustus 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Stadia
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Antab Studio
Uitgever
- Merge Games
