Ik had gezegd dat voor mij het onderwerp afgesloten was en heb lang getwijfeld om te reageren maar als je het echt niet kan laten om pathologisch mijn woorden te verdraaien, aannames te doen op basis van dingen die ik niet gezegd heb... dan kan ik dat gewoon niet laten passeren.
Ik zeg net telkens dat ik mijn mening baseer op berichtgeving over het onderwerp in de media, mag dat nog?
Je enige weerwoord is telkens dat mijn mening niet correct is en de jouwe wel, wat moet iemand daar nu in godsnaam mee?
Moet iemand die een mening heeft over een bepaald onderwerp dat telkens met cijfers en studies kunnen bewijzen?
Ivm de uitspraken van Peter Adrianssens en mijn zogezegde valse toedichting, het eerste de hoeveelheid, meerderheid/minderheid
het interview staat
hier en je kan meteen doorspoelen naar minuut 18:45 waar Bart Schols de vraag stelt "Hoe groot is de problematiek eigenlijk want ik hoor gisteren..." waarop Peter Adrianssens woordelijk zonder parafrasering zegt "Het is gissen, 1 miljoen beeldien die vrij te vinden zijn op internet, het is gissen, euh want euh ja we moeten heel goed weten de meerderheid die dergelijk gedrag heeft en naar kinderporno kijkt, die wordt niet betrapt...."
wat ik zei:
Als je de moeite doet en het gesprek met Peter Adrianssens bekijkt gisteren in Terzake dan zal je opmerken dat ook volgens zijn aanvoelen we slechts een minderheid die daarmee bezig is effectief betrappen
Maar hier roep je valse autoriteit in, hè. Peter Adriaenssens zegt daar niet wat jij hem toedicht. In mijn zijsprong van het artikel dat je compléét negeert en zelfs niet gelezen hebt, begin jij over het semantische "alle" vs "de overgrote meerderheid". Zelfs "de overgrote meerderheid" staat niet in dat artikel. Daar spreken ze zelfs over "de minderheid". Dus is gewoon factueel, feitelijk, onwaar wat je zei. Dan kun je nog 10x draaien dat de cijfers niet volledig zijn, doe dan geen uitspraken over de cijfers?
Volgens mij lijkt wat ik zeg in dat verband net enorm hard op wat hij zegt?
Wat Adriaenssens niét zegt, is wat jij daar daarna aan koppelt: dat een visuele stimulans niet nodig is (zegt hij niks over), of zoals jij insinueert dat dat de "offense-supportive attitudes" vergroot. Daar zegt hij niets over. Dan is het toch niet eerlijk om hem aan te halen als ondersteuning voor wat jij zegt?
Toon mij hieronder aan waar ik insinueer dat hij zegt dat dat erdoor vergroot wordt of dat ik wat hij zegt koppel aan een visuele stimulans? Opnieuw zeg je dingen die ik niet gezegd of zelfs maar insinueer. Stop daar aub mee en voer een discussie op een volwassen manier.
Voor alle duidelijkheid ik denk dat het vertonen van visuele content aan offenders wel de O-SA vergroot maar zeg nergens dat hij dat zegt wat jij beweert dat ik doe.
Als je de moeite doet en het gesprek met Peter Adrianssens bekijkt gisteren in Terzake dan zal je opmerken dat ook volgens zijn aanvoelen we slechts een minderheid die daarmee bezig is effectief betrappen en dat in de psyche van de pedoseksueel er al een heel verantwoordingsproces van zijn daden begint in het hoofd van de pedoseksueel vanaf het moment dat hij overgaat tot het plegen van strafbare feiten.
Ik laat voor alle duidelijkheid die uitspraak voor zijn rekening maar sta me toe hier wel enige crediteit aan te verlenen en mijn inziens een bijkomende visuele stimulans zeker niet nodig is in een therapeutisch traject.
het tweede, de verantwoording of de offense-supportive attitude
vanaf 24:15 neemt Bart Schols het woord "Kunnen jullie ons toch eens helpen om beter te begrijpen hoe dat in godsnaam mogelijk is, hoe kan dat, wat gebeurt daar" het antwoord van Peter Adrianssens "Het blijft heel moeilijk te begrijpen hoe dat verstandige mensen die eigenlijk alle mogelijkheden hebben, die weten dat iets als stop it now bestaat, dat telefoonnummers bestaan en dat ze desondanks dit gedrag hebben, euhm waarom het is daar moeten we eigenlijk bescheiden over zijn want een van onze moeiljkheden blijft dat
iedereen die daarrond betrapt wordt zijn verhaal aanpast, ja, en het moeilijk is om te weten wat is daar echt aan de hand want
iedere dader, daarvan weten we die heeft mentaal dat al voorbereid van stel stel dat ze mij betrappen wat ga ik zeggen..."
dat in de psyche van de pedoseksueel er al een heel verantwoordingsproces van zijn daden begint in het hoofd van de pedoseksueel vanaf het moment dat hij overgaat tot het plegen van strafbare feiten.
Opnieuw, volgens mij lijkt wat ik zeg enorm hard op wat hij zegt, ik weet niet waarom jij vindt dat ik hem zaken toedicht die hij niet gezegd heeft.
Ik zeg zelfs in mijn post dat ik ze voor zijn rekening laat maar er toch enige credibiliteit aan geef
Ik laat voor alle duidelijkheid die uitspraak voor zijn rekening maar sta me toe hier wel enige crediteit aan te verlenen
Trouwens waarover gaat dit topic, zoals in de titel van de topic staat:
rol van AI beelden in therapie pedofilie, ik heb nergens gezegd dat ik tegen therapie ben integendeel, ik noem therapie -zonder- AI beelden zelfs logisch en correct.
Ik vind dat er wel degelijk een verschil is tussen als onderdeel van de therapie praten over de problematiek, de eventuele oorzaken ervan (persoonlijke ervaring met kindermisbruik) bespreken en waarom dit niet goed is en wat de eventuele gevolgen van het uitvoeren van deze gevoelens zou impliceren voor zichzelf en zijn potentiele slachtoffers die mogelijk niet aanslaat en als therapie die persoon op straat sturen met beelden van impulsen die hij net tracht te onderdrukken op het netvlies in de hoop dat daarmee de impuls getemperd is.
Het eerste is in mijn ogen een logische en correcte benadering en aanpak van de problematiek, het visualiseren van de impuls lijkt mij in al mijn onwetendheid niet effectief.
En betreffende je uitsmijter
Als leek, in al je onwetendheid, in jouw ogen. En van hoeveel therapieën (of trek het breder naar medische behandelingen) vind je dat die moeten goedgekeurd worden door leken in al hun onwetendheid voor we die mogen toepassen? Waarom voor deze wel?
Wel bij nieuwe behandelingen en medicijnen wordt een heel proces doorlopen om aan te tonen of de medicatie wel degelijk een effect zou hebben en wat de bijwerkingen zijn alvorens het op mensen of in realiteit toe te passen
Gezien je geen enkele studie kan aantonen waarin het effect van AI beelden bij behandelingen voor pedofilie of pedoseksuelen reeds bestudeerd is of zelfs maar voor andere stoornissen zou ik daar al mee beginnen alvorens het meteen beginnen toe te passen.
Je mag dat dan een beetje in het belachelijke trekken alsof ik denk dat iets alleen valide is als ik mijn goedkeuring ervoor geef, of was dat niet de in
steek, maar je hebt gewoon niks dat wetenschappelijk aantoont dat het gebruik van AI beelden effect zou hebben buiten dat het in jouw mening wel nuttig lijkt.
Ik zou daar al mee beginnen alvorens het te hebben over het effectief toepassen van iets waar geen enkele onderbouwing voor bestaat.
---
Bijkomend over je de studie, die voor alle duidelijkheid gaat over gewone therapie er is geen enkele sprake van AI beelden in de studie, zelfs geen enkele omschrijving van de therapie zelf, die je postte, liefst ook wel volledig zijn als je je beroept op een studie om je gelijk te bewijzen.
ten eerste is het een preliminary studie en staat er letterlijk in dat er niets mag uit afgeleid worden en de externe validiteit beperkt is
Prevention of Sexual Child Abuse: Preliminary Results From an Outpatient Therapy Program
In Germany, access to outpatient treatment services devoted to the prevention of (further) sexual offenses against minors and child sexual exploitation material (CSEM) offenses is often limited. The therapy project “Prevention of Sexual Abuse” tries to fill this gap by providing treatment to patients with a self-reported sexual interest in children and adolescents, irrespective of whether or not they are pedophilic or prosecuted by the legal justice system. Within the project, a treatment manual was developed which specifically addresses dynamic risk-factors in child sexual abusers and CSEM offenders. The treatment manual was conceived to reduce recidivism risk and to contribute to the enhancement of the patients’ personal well-being. In this paper, results of the accompanying scientific research are presented: offense-supportive attitudes (N = 23), self-reported CSEM use (N = 10), emotional distress (N = 24), and participants’ subjective risk perception of committing (further) sexual offenses (N = 25) reduced during the course of treatment. A reduction of offense-supportive attitudes was further observed from pre-intervention to 1-year follow-up (N = 8). Changes with regard to self-efficacy, quality of life, participants’ self-perceived ability to control sexual impulses toward children and adolescents permanently, and several measures assessing different kinds of sexual recidivism did not, however, reach any level of significance. During an average observation period of 2.4 years, six patients confessed to have conducted new sexual exploitation material offenses, while no further sexual abuse cases were reported (N = 19). Due to the used research design and small sample sizes, treatment effects cannot be inferred and external validity is limited. This notwithstanding, results provide first evidence for a relationship between treatment participation and self-reported recidivism and psychological well-being.
Limitations
The empirical results reported in this paper should be considered in the light of some limitations and must therefore be interpreted with caution. For instance, due to inclusion criteria imposed by the authors, the results reported in this paper cannot be generalized to all CSAs and CSEMOs in forensic psychiatry. Furthermore, due to the low sample size, even external validity with regard to (potential) out-patient offenders who participate voluntary, are intrinsically motivated, willing to change, and have a high self-reported degree of psychological strain is limited. Because of changes in the data collection methodology, not all participants filled in every questionnaire and not all questionnaires were assessed at all four points in time. The follow-up data is especially sparse, meaning that at the moment, it is not possible yet to predict long-term changes. Additionally, dropouts may have resulted in attrition bias. Due to the long treatment length of our program (approximately 2 years for the majority of patients), some of the participants dropped out for personal reasons (e.g., move to another city, incarceration or need to be transferred to an inpatient therapy setting). Moreover, some other participants dropped out for reasons that we cannot ascertain. Dropouts occurred in all phases of the treatment program, including the diagnostic phase, the intervention, or in-between the end of the intervention and the 1-year follow-up data collection. Given that the majority of patients dropped out due to motivational reasons, it may be necessary to put a stronger emphasis on behavioral techniques enhancing motivation during the diagnostic phase and in the beginning of the intervention.
Relapse rates may have been underestimated since the two questionnaires used to assess recidivism did not cover the whole treatment period. What is more, they may have measured slightly different constructs due to differences in the wording of the items. Furthermore, social desirability in the form of over-reporting desirable or under-reporting undesirable cognitions, feelings, or behavior may have affected the results of the study. This tendency may have additionally been reinforced as the same therapists performed both the treatment and the accompanying scientific research. Unfortunately, since we do not have access to criminal records, we cannot compare the information given by the patients. Moreover, one could argue that participants are not completely open as they may fear that the information confessed is passed to the police. However, a substantial amount of patients voluntarily brought their indictments and some even confessed past offenses which are, according to their own testimony, unknown to the police and the prosecution authorities. This suggests that participants believe in confidentiality and trust in our treatment team and is in line with the finding that participants judge the therapeutic relationship to be good and supportive [as measured by the Questionnaire for General and Differential Single Therapy Sessions for Patients (
39)].
Another limitation of the study was that we did not include a waiting-list group to control for effects of time. As a consequence, we cannot preclude that significant changes over time are attributed to random factors such as spontaneous remission or regression to the mean rather than the described treatment program (
50). However, due to the patients’ self-reported high psychological strain, the potential detrimental consequences of not receiving treatment, and long waiting times of approximately 2 years, we have decided it would be unethical not to offer treatment to everybody in need. Changes over time may have also been affected by contemporaneous treatments of comorbid disorders. As can be seen in the sample description, a substantial amount of patients suffered from comorbid disorders, especially affective and/or personality disorders. As the PsM therapy concept is not disorder-specific, but does instead address dynamic risk factors related to sexual recidivism, comorbid patients are often recommended to undergo an additional disorder-specific psychotherapy. Some of them were also getting treated medically, e.g. with SSRIs in case of an existent affective disorder. Although this concerned only a small number of patients, comorbid disorders as well as medical and psychological treatment may have had confounding effects on our results. Even though accompanying psychiatric treatment did not seem to be a confounding variable with regard to overall emotional distress, we suggest to address this question more deeply in future research with larger sample sizes.
ten tweede staat er ook letterlijk over de mensen die deelnemen aan de studie is in de ene groep zelfs niemand die pedofiel van seksuele aard en in de tweede de meerderheid niet met een pedofiele seksuele aard (3 van de 25) en je kan daar dus geen te grote conclusie aan koppelen wat betreft therapie bij mensen
van pedofiele aard
Participants
Participants were patients from our treatment facility who completed the whole treatment program and volunteered to take part in the study. The ethics committee of the Medical University Center Göttingen issued a positive vote and written informed consent was obtained from all participants. Depending on the therapy form, group size, and individual characteristics such as engagement in treatment (e.g., as indicated by homework compliance) or intellectual abilities, treatment length varied between several months and 2 years. Due to changes in data collection methodology, not all participants filled in every questionnaire and not all questionnaires were assessed at all four points in time [pre-intervention (baseline, T1), after the first half of the treatment manual had been completed (Ti; please note that measurements at this time point were not included in the analyses due to low case numbers), post-intervention (T2), and at 1-year follow-up (T3)]. As some participants just finished the treatment program recently or have dropped out after T2, little follow-up data is available. As a consequence, different analyses were conducted for participants with (a) pre-, post-, and follow-up intervention data and (b) pre- and post-intervention data. Accordingly, the two different samples will be described separately in the following two subsections.
Sample description for participants with pre-, post-, and follow-up intervention data (sample (a); N = 9)
Nine men aged 25 to 71 years, with a mean age of 44 years (
SD = 13.9) and a mean IQ of 100 [range 80–123;
SD = 14.8; (
29,
30)] had filled in questionnaires at pre- and post-intervention and 1 year after treatment completion. Two had sexually abused a child, three had consumed CSEM, and five had committed both offense types. The majority of patients were involved in the justice system (
n = 8), only one subject was an undetected offender.
None of the patients were pedophilic according to ICD-10 criteria (missing values n = 1). However, the majority of patients (
n = 5) fulfilled criteria for at least one psychiatric disorder. Three patients fulfilled criteria for affective disorders (F30-F39) and two patients were diagnosed with disorders of adult personality and behavior (F60-F69), one patient with mental and behavioral disorders due to psychoactive substance use (F10-F19), and another patient with neurotic, stress-related and somatoform disorders (F40-F49). Due to differences in personal backgrounds, participants either received individual or group therapy or both (
n = 2,
n = 5, and
n = 2, respectively). Whenever necessary, additional sessions were offered to patients, meaning that treatment was not fully standardized.
Sample description for participants with pre-and post-intervention data (sample (b); N = 25)
The sample included 25 men aged 24 to 71 years, with a mean age of 41 years (
SD = 11.8) and a mean IQ of 97 [range: 65-123;
SD = 16.3; (
29,
30)], who had sexually abused a child (
n = 6), consumed CSEM (
n = 12), committed both offense types (
n = 6), or had not yet conducted any sexual offenses against children, but were afraid they might do so in the future (
n = 1). The majority of patients were involved in the justice system (
n = 22), a smaller proportion were undetected offenders (
n = 2) or non-offenders (
n = 1).
The majority of patients (n = 22) were not pedophilic based on ICD-10 criteria. However, most fulfilled criteria for at least one psychiatric disorder. After consideration of various factors such as intellectual abilities, work schedule, and comorbid disorders, participants either received individual or group therapy or both (
n = 5,
n = 14, and
n = 6, respectively).
Tables 1 and
2 in the
Supplementary Material provide an overview of demographic characteristics and psychiatric diagnoses of sample (a) and sample (b) grouped by offender status (involved in the justice system, undetected offenders, non-offenders) and offender type (CSAs, CSEMOs, individuals with both offenses), respectively.
Verder heb je misschien een conclusie specifiek over cijfers van de O-SA in de studie vergeten te lezen.
Offense-Supportive Attitudes
Offense-supportive attitudes are an empirically supported risk factor for sexual recidivism (
10) and are therefore considered as an important treatment target. Examples for offense supportive attitudes include, but are not limited to, victim-blaming, misperceiving social cues as sexual, or failure to take responsibility for one’s actions. A whole treatment module in our treatment program is dedicated to the change of offense-supportive attitudes, and throughout the intervention, cognitive restructuring is continuously being applied. Based on Quayle et al.’s recommendations for the therapeutic work with Internet sex offenders (
44), further emphasis is placed on cognitive distortions that are most evident in CSEMOs. In sample (a), offense-supportive attitudes decreased significantly from pre-intervention to post-intervention and 1-year follow-up. From post-intervention to 1-year follow-up, a decrease could only be observed on a descriptive level. However, this could be due to the fact that the sample size for the pre/post/follow-up comparison was rather small or because the improvement that was achieved during therapy remained stable over time.
Also in the larger sample (b) with 23 participants, offense-supportive attitudes decreased significantly from pre- to post-intervention [
Mpre = 71.0 (
SD =
19.6), Mpost = 47.1 (
SD = 7.5)]. This is in line with the results of another out-patient prevention program (
45), in which the score decreased significantly from 70.88 (
SD = 17.11) to 63.30 (
SD = 16.68). However, even though the control group’s cognitive distortions in this study remained stable over time, as indicated by a Wilcoxon signed-rank test, the time×group interaction did not reach a level of significance (
46). Accordingly, due to the absence of a waiting-list control group, it cannot precluded that in our study, reductions also result from time effects.
While at pre-intervention, our patients descriptively scored higher than a sample of incarcerated non-familial child molesters, nonsexual offenders, and non-offending controls in the community (
M = 71.0 versus
M = 66.0,
M = 52.3, and
M = 51.8, respectively) (
47), at post-intervention, they scored lower than any of the other groups. The finding that our patients had lower scores than non-offending controls in the community is especially surprising as offense-supportive attitudes have repeatedly been associated with recidivism risk in sexual offenders in general, and also for child molesters in particular (
10,
48).
Accordingly, the question arises of whether the decrease of offense-supportive attitudes as measured by the BMS really reflects changes in attitudes, or if the difference from pre- to post-intervention is, at least partially, caused by impression management or a growing understanding of the theoretical construct. In future research, it may therefore be useful to include measures of social desirability such as the Social Sexual Desirability Scale of the Multiphasic Sex Inventory (
49) to control for this possible effect.
Zo heb ik weer 2 uur verspeeld aan het rechtzetten van jouw al dan niet bewuste misinterpretaties van wat ik gezegd heb en verduidelijken van wat er echt staat in je studie die iets zou moeten bewijzen wat eigenlijk niet ter discussie stond = therapie is nodig.
Die hebben dan eventueel de optie om naar een prostituee te gaan, maar er gaan er ook gewoon héél veel zijn die gewoon enkel porno kijken.
