Toch wel, antwoord er nu maar op.
Sterke toename invaliden: burn-outs en depressie
- Onderwerp starter Brt
- Startdatum
anonymousMF
Well-known member
Bij ons op school worden er geen pampers aangedaan in de instapklas.
Als je kind niet zindelijk is plast/kakt het paar keer per dag in zijn broek tot het wel zindelijk is.
Lijkt toch vrij goed te werken. Ze doen er dan ook niet moeilijk over dat er ongelukjes zijn (onze zoon had de eerste 3 weken meerdere ongelukjes per dag, ondanks dat hij wel relatief zindelijk was), maar zowel kind als ouder ondervinden meer negatieve gevolgen aan het niet zindelijk zijn (als ouder continu kleren moeten wassen) en dan gaat het sneller.
MisterV
Well-known member
Niet per sé, hangt af van kind tot kind. Hier: Geen pampers op school. Zoon 1 zindelijk als hij naar de peuterklas ging. Zoon 2 heeft een heel schooljaar vrijwel elke dag één of meerdere accidentjes gehad. Potjestraining à volonté, hij kon het gewoon nog niet
Maar swat, ben hier ferm offtopic aan het gaan.
Er zijn toch talloze scenario’s waar een kind een andere behandeling krijgt of anders bekeken wordt omdat de ouders iets verklaren?
Ik zal nu twee triviale voorbeelden geven, die je ook gewoon zelf had kunnen bedenken.
Feest met de kinderen bij, ouders met een heel druk kind die de boel op stelten zet en zaken afbreekt.
Ja hij heeft ADHD, je moet hem gewoon leren doen. Mensen nemen dat voor lief en laten hem doen.
Het is bosklasse, ouders zeggen dat het kind allergisch is aan gras en niet kan deelnemen aan de spelletjes.
Kind moet niet deelnemen aan de spelletjes.
Hoeveel keer ik vroeger mijn vader geen briefje heb laten schrijven om sport x niet te moeten doen tijdens LO, ik kan het niet meer tellen denk ik.
phate_13
Well-known member
Dit vind ik persoonlijk een gek voorbeeld. Je hebt mensen die mensen er op aanspreken als hun kind zich niet gedraagd, en ge hebt mensen die mensen daar niet op aanspreken. Maar als iemand aangesproken wordt en je zegt dan "ja maar wij aanbidden het vliegend spaghettimonster" dan heeft dat evenveel effect als zeggen dat hij ADHD heeft.
Nu, de discussie is begonnen bij "die mensen dan speciale gunsten en diensten nodig hebben in pakweg het hoger onderwijs".
Ja, er zullen gevallen zijn waarbij er op vraag van ouders anders gehandeld wordt, maar dat staat volgens mij voor een groot stuk los van labels. En dan is het nog zien of je dat echt kunt benoemen als "speciale gunsten en diensten". Is dat echt iets waar het kind voordeel uit haalt door anders behandeld te worden? Hoe is het kind bevoordeeld door niet mee te doen met spelletjes of niet mee te moeten doen met LO?
Misschien is dat stukje wat verloren gegaan, maar de discussie die hier aan vooraf ging was vooral het misbruiken ten voordele van iets. Het " beschermen van kinderen" zei je zelf, dus ik dacht ook dat je bedoelde "ten voordele van iets". Of zo interpreteerde ik het toch. Enkel als een ouder zegt dat er dyslexie heeft, zal het geen extra voordelen krijgen op een toets bv.
Dus je begint met "moeten we de lat lager leggen", "mensen beschermen", "wat met de arbeidsmarkt"...en dan kom je af met een kinderfeestje, spelletjes tijdens bosklasse (wegens een potentiële allergie), en hoe je vader briefjes schreef voor LO (we hebben voor jou de lat dan lager gelegd lijk je te denken).
Laat de arrogante toon maar vallen hoor.
Mulan
Well-known member
Ik heb ADHD, ik heb als kind effectief gehoord: "Ik mag niet meer spelen met jou van mijn mama want ze vindt jou te bruut". Het is niet omdat ouder A iets "verklaart" over zijn kind, dat ouder B diezelfde mantel der liefde boven zal halen hoor. Een kutkind blijft een kutkind, of dat nu een label heeft of niet. En als ik dat kutkind niet in mijn buurt wil, dan gaat een label daar niets aan veranderen.
... Als die een medisch attest kan voorleggen van de huisarts die dat staaft. Of de leerkrachten vragen in dat geval aan de ouders om het kind niet mee te sturen op bosklassen.
Ik heb enkel mijn turnlessen mogen skippen met medisch attest. Enige uitzondering: zwemlessen als je menstrueert. Dan is het wél ok om een briefje van de ouders voor te leggen. Voor al de rest: briefje van de dokter die zegt dat je A, B of C niet mag doen of je krijgt een onvoldoende.
Euhm, ik ben even niet goed mee
Nergens sla ik enige arrogante toon aan. Ik snap niet waar je dat vandaan haalt.
Toch een hoogst bizarre manier van discussiëren, maar goed ik zal toch nog een oprechte poging doen.
Ik zal even mijn initiële post parafraseren en meer duiding geven.
Het ging mij in de eerste plaats over dat die specifieke leerstoornissen bestaan en dat kinderen daar effectief mee te maken hebben.
Dat het niet iets is wat verzonnen is.
Waar het om ging was of we onze structuren en onze verwachtingen lager moeten leggen om tegemoet te komen aan deze leerstoornissen.
Of moeten we zeggen dat deze stoornissen nu eenmaal een impact hebben op wat je kan bereiken op school en op de werkvloer. Dat de snelheid waarmee leerstof behandeld en beproefd wordt nu eenmaal universeel is voor iedereen met of zonder leerstoornis. En dat het vooral van belang is om talenten te ontdekken.
Iemand met dyslexie zal misschien nooit een copywriter of groot tekstschrijver worden. Iemand met dyscalculie nooit een ingenieur of een econoom. Iemand met een andere stoornis misschien nooit een hoger onderwijs diploma.
Maar de vraag is of dat moet?
De vraag was waar kinderen een andere behandeling krijgen als de ouders iets verklaren.
Dat waren twee voorbeelden waar dat het geval zou kunnen zijn. Ja er zullen scholen en leerkrachten zijn die handelen zoals jij beschrijft.
Maar er zullen ook gewoon scholen en leerkrachten zijn die gewoon enkel maar uit gaan van wat de ouder zegt zonder enig attest of aftoetsing of het wel klopt.
Hoe en wat doet daarin niet ter zake. Het waren louter voorbeelden waarin het wel kan.
Laatst bewerkt:
Muñoz
Well-known member
Burn-outexperte onder vuur: medewerkers van psychologieprofessor Elke Van Hoof klagen “toxisch leiderschap” aan
How the tables can turn.
'Goede' leiders, bestaan die eigenlijk wel echt? Is er niet altijd een zware trade-off tussen resultaatgerichtheid en 'empathie'/sociale aspect?
How the tables can turn.
'Goede' leiders, bestaan die eigenlijk wel echt? Is er niet altijd een zware trade-off tussen resultaatgerichtheid en 'empathie'/sociale aspect?
Hier hebben ze elk jaar het nieuwe goud gevonden. Dus elk jaar een nieuwe tool en/of omgeving, want nieuw is beter (dat is het moto). Ik ben mee met alles, maar dat is om gek van te worden.
En inwendig denk ik: Ik vind het nieuw systeem fucking slechter dan het vorige, waarom weeral 'ne zinloze move'?
Ironisch genoeg als ik dan eens persoonlijk een tool slecht vind, en ik zaag erover (met onderbouwing, ik maak daar dan een echte case van), jaren later gebruiken wij die tool dan nog wel.
Hier nog 19 jaar (in praktijk stop ik er na 16 jaar mee).
Het probleem is vaak dat men de beste expert ook een leidinggevende rol geeft. Die is daar niet altijd voor geschikt.Burn-outexperte onder vuur: medewerkers van psychologieprofessor Elke Van Hoof klagen “toxisch leiderschap” aan
How the tables can turn.
'Goede' leiders, bestaan die eigenlijk wel echt? Is er niet altijd een zware trade-off tussen resultaatgerichtheid en 'empathie'/sociale aspect?
Renegadexxripxx
Well-known member
Allez een onderdeel van het plan van onze minister om dit iets meer onder controle te krijgen. Dus de werkgever ook de 2de maand te laten opdraaien voor de kost van de ziekten voordat de overheid tussenkomt (in nederland is de periode dat de werkgever betaalt zelfs 2 jaar)
www.standaard.be
Hij laat een groot stuk van de overheidsbesparing (420 miljoen) wel terugvloeien naar een reductie op de patronale bijdragen op 1 of andere manier.
Vandenbroucke wil bedrijven twee maanden doen betalen voor zieke werknemers
Minister van Volksgezondheid Zaken Frank Vandenbroucke (Vooruit) wil dat bedrijven ook de tweede maand loon van zieke werknemers uitbetalen. Nu is dat één maand. De werkgevers zijn niet enthousiast
www.standaard.be
Hij laat een groot stuk van de overheidsbesparing (420 miljoen) wel terugvloeien naar een reductie op de patronale bijdragen op 1 of andere manier.
contextbinder
Well-known member
weet je toevallig ook of dat enig effect heeft?
Renegadexxripxx
Well-known member
Las dat ook maar in het artikel.
Maar als ik het even opzoek lijkt het een positief effect te hebben (maar mogelijks ook een negatief bijeffect maar weet niet direct of daar enig verder onderzoek naar gebeurd is noch wat de optimum versie is (vb 6 maand, 1 jaar, 10 jaar...)).
Mulan
Well-known member
In Nederland is er veel meer sprake van geleidelijk opbouwen, vaak begint men na burn-out bvb met een paar weken slechts 2u per week naar het werk te gaan, dan dit evalueren met de arbeidsgeneesheer, eventueel opbouwen met 1 of enkele uurtjes meer,...
Hier in België is het doorgaans herstarten aan minimum 50%, kan je dat niet aan, blijf dan maar thuis!
Persoonlijk veel meer fan van het Nederlands model van reïntegratie.
Maar dat staat op zich los van wie betaalt als je ziek bent maar heeft meer te maken met een mentaliteitswijziging.
D
Deleted member 3846
Guest
Ik snap ergens wel wat @Bart Goor zegt over het psychisch lijden na een diagnose. Want toen ik te weten kwam als 12 jarige dat ik autisme heb, vond ik dat niet leuk. Ik heb mij er heel lang slecht over gevoeld omdat ik "iets" heb. Ik voelde er juist pas nog meer abnormaal door terwijl ik ervoor van mezelf dacht dat ik wat "een beetje raar"was en voor de rest normaal en meer niet.
Tgoh, langs de andere kant. Hoe kan iemand integreren op 2 uur per week? Die persoon kan toch 0,0 inwerken, geen nut bijdragen of wat dan ook. Ik snap ook wel dat werkgevers niet springen voor iemand die 2 uur per week binnenkomt, dan kan die persoon inderdaad net zo goed thuis blijven.
Behalve dat die persoon uiteindelijk misschien een stabielere en gezondere werknemer wordt dankzij het tragere traject?
Mulan
Well-known member
Het concept is geleidelijk aan opbouwen maar dat veel vroeger doen natuurlijk dan hier in België. Natuurlijk is die geen volwaardige werkkracht op dat moment. Maar hier is het soms maandenlang thuis blijven, starten aan 50%, voelen dat het niet lukt en na 3 maanden weer crashen.
Dan is het toch veel logischer om na 6 weken 1x per week langs te gaan op een rustig moment, misschien aan 5 maanden 3x per week 3u te gaan werken (en effectief werken dan) en zo te blijven opbouwen of het aantal uren dat wel werkt aan te houden. Dat is beter voor zowel de organisatie als de patiënt zelf he.
Ik zeg niet dat het niet geleidelijk moet zijn he. Maar maar er dan op z'n minst een halve dag per week van. Als je die stap nog niet kan maken gaat die 2 uur per week ook niet lukken.