Review

Wat Steam en de Nintendo Switch duidelijk gemeen hebben met elkaar is de hoeveelheid kleinere titels die wekelijks op het platform worden gedumpt. Kwantiteit boven kwaliteit lijkt het soms, en hierdoor is het niet altijd makkelijk om het kaf van het koren te scheiden. Zeker als je een obscure titel als Isolomus in je schoot krijgt geworpen.

Nooit eerder speelde ik een typing game. Ik vond het dus wel fair om, ter voorbereiding van de review van deze onlangs uitgebrachte Nanotale – Typing Chronicles, om de prequel Epistory – Typing Chronicles ook eerst eens grondig te verkennen. Hieronder zal blijken of ik dit nu beter wel, of beter niet gedaan had…

Disco Elysium is erg veel dingen. Het is een briljant geschreven visuele roman. Het is een game met een bedwelmend mooie artstyle. Het is een diepgaande roleplaying game vol interne monologen en geschifte ideeën waarin je de rol van een detective aanneemt. Disco Elysium is erg veel dingen dus, maar het is zeker en vast geen traditionele console game die je even oppakt als tussendoortje. Dit jongens en meisjes, is het zeldzame soort spel die je volledige aandacht opeist. Waarom het dat ook volledig waard is, probeer ik even netjes uiteen te zetten in de review.

Soma, Amnesia: The Dark Descent en dan de ganse Penumbra-serie. In die volgorde zou ik ze plaatsen moest iemand mij vragen om deze drie gelijkaardige games te sorteren, met de beste voorop. Al is de eerste dan wel meer een walking simulator en bevat deze veel minder horrorelementen dan de overige uit de lijst, ik vond het verhaal achter Soma beter, de algemene look-and-feel meer gepolijst en de gameplay gewoon minder frustrerend. Opvallende afwezige in deze lijst is Amnesia: Rebirth, vorig jaar in oktober uitgebracht, omdat ik deze nog niet eerder speelde. Doorgaans werd Rebirth nogal lauwtjes ontvangen, wat ook de reden was dat ik deze tot dusver liever links liet liggen. Nu deze echter via een recente update naast de Traditional mode er een Adventure mode bij gekregen heeft, was ik benieuwd of de game nu wél enigszins het niveau van Soma benadert…

Een extreem lange titel, staat deze dan garant voor een extreem kwalitatieve game? Ik had de twijfelachtige eer dit te mogen uitzoeken via Emergency Call 112 - The Fire Fighting Simulation 2. Immers, op 18 maart kwam deze simulator over het reilen en zeilen bij de Duitse brandweer beschikbaar op het Steam-platform, en sindsdien groeide de negatieve feedback over deze game alleen maar. Deze keer was dé uitdaging voor mij dus om hier toch nog een enigszins neutrale review over neer te pennen.

DARQ verscheen in 2019 op pc, maar zoals wel vaker vond ook deze game zijn weg naar de consoles. Ik ging zelf aan de slag met de next-gen versie van DARQ: Complete Edition. Deze game voegt naast de hoofdgame ook nog eens de downloadbare content toe die later werd uitgebracht. Of deze surrealistische puzzelgame een blijvende indruk achterlaat en bijgevolg de moeite waard is om aan te schaffen, kom je in deze review te weten.

Ik heb een voorliefde voor kleinere, charmante games en Lost Words: Beyond the Page prikkelde onmiddellijk mijn zintuigen toen bekendgemaakt werd dat de game, na een jaar lang Google Stadia-exclusiviteit, voor PlayStation 4 zou verschijnen. De installatie van het net geen 4 GB grote spelletje ging razendsnel, dus dook ik al even rap in de wondere wereld van de sublieme verhaalvertelling.

Signs of the Sojourner verscheen vorig jaar al voor pc, maar is sinds enkele weken ook beschikbaar op de verschillende consoles. Deze kaartgame belooft geen actie, maar dialogen met als doel om ons te doen nadenken over de manier waarop we communiceren en hoe dit een relatie kan beïnvloeden. Ik ben altijd wel nieuwsgierig naar games met een uniek karakter, dus ik begon vol overtuiging aan dit avontuur. Of deze originele ideeën ook een leuke game opleverden, kom je in deze review te weten.

Een goede puzzelgame kan mij altijd wel bekoren. Of het nu urenlang zoeken is naar de oplossing of een kortere puzzelervaring, ik ben snel tevreden. Sizeable zit in die laatste categorie en is een gloednieuwe Belgische indiegame waarin je puzzels oplost door objecten groter of kleiner te maken. Dat lijkt misschien een simpel en vertrouwd concept, maar als je weet dat deze debuutgame verwezenlijkt werd door de 23-jarige Sander Ambroos, is het zeker wel indrukwekkend. Maar is het ook een succes?

Een game van Belgische makelij! Nee, we hebben het niet over Larian Studios met een of andere Divinity-game, maar wel over het in Geel gevestigde Warcave en hun Black Legend. Zij kregen van het Vlaams Audiovisueel fonds meer dan 200.000 euro om hun project tot leven te brengen. Of ze slaagden in hun opzet, lees je hieronder.

De sluiting van Telltale Games in 2018 voelde des te pijnlijker als je even een stap achteruit deed en een blik wierp op hun omvangrijke portfolio die verdween. Van Batman tot Game of Thrones, van Guardians of the Galaxy tot The Walking Dead. Het zijn stuk voor stuk sterk vertelde verhalen die unieke dingen deden binnen de herkenbaarheid van hun populaire reeksen. Plots was dat alles dus weg wegens niet langer te koop uit de digitale winkel van je console. Alsof Thanos met één vingerknip de lange reis van Clementine, het ontstaan van Joker en tal van andere memorabele momenten had uitgewist. Gelukkig is de studio tegenwoordig bezig met een herstart en heeft dat als gevolg dat de verwijderde titels terug hun opwachting maken, klaar om herontdekt te worden. In deze review doe ik even uit de doeken waarom Tales from the Borderlands op Nintendo Switch meer dan zes jaar na de oorspronkelijke release nog steeds de moeite waard is om te spelen.

Coöperatieve spellen worden hier in huis heel erg gesmaakt. Zo beleefde ik al urenlang plezier aan Sackboy: A Big Adventure en ook A Way Out vond ik fantastisch. Ik ontving It Takes Two dan ook met open armen en daar heb ik geen seconde spijt van gehad. Wat een spel!

It Takes Two is een volledig coöperatief spel en moet je met twee spelen, dus een offline of online medespeler is een vereiste. Online matchmaking is er niet, dus je moet iemand uitnodigen om je bij te staan in dit avontuur. Gelukkig voor de tweede speler kan dit zonder extra kosten. Na het downloaden van de Friends Pass, kan die tweede persoon direct aan de slag. Bij offline spelen heb je dat probleem uiteraard niet, maar hier is dan een tweede controller een vereiste. Goed, eens je je partner uitgekozen hebt, kan je starten!

Balan Wonderworld is de debuutgame van Balan Company. Dit is een dochteronderneming van Square Enix onder leiding van Yuji Naka. Hij was eerder verantwoordelijk voor Sonic the Hedgehog en wordt aanzien als één van de bedenkers van deze blauwe egel. De vooruitzichten waren alleszins niet gunstig voor deze platformer. De demo die eind januari verscheen, werd over het algemeen niet goed onthaald. De ontwikkelaar is echter met deze kritiek aan de slag gegaan en stelt op de release al een patch beschikbaar die de gehele ervaring ten goede zou komen. In deze review lees je het uiteindelijke verdict.

Doom Eternal en The Ancient Gods Part 1 had ik al uit. Dus, naast een potje knallen waarbij plezier en frustratie elkaar afwisselen, wat kon The Ancient Gods Part 2 mij nog meer bijbrengen? Met die gedachte drukte ik de play-knop in, en het vervolg lees je hier...

The Ancient Gods - Part 2 begint met een cut scene die een rechtstreekse voorzetting is van deel één, waarin de Dark Lord, jouw boosaardige tegenpool, zegt dat je elkaar terug zal ontmoeten in de stad Immora, om elkaar finaal te bekampen. Meer is er echt niet te ontdekken wat het verhaal betreft. Kortom, vind Immora en versla die gemenerik en zijn legioen handlangers. Hierop start je je tocht naar de World Spear in Argent D'Nur, waar meteen opvalt dat deze versie van Doom Eternal gewoonweg de beste visuals heeft. Het helpt natuurlijk wel wat dat veel van de levels zich buiten afspelen, in plaats van in de diepste kelders van de hel zoals in de voorgaande edities het geval was. Eindelijk dus een Doom Eternal...

Wat hebben jazz, het ontstaan van de kosmos, en een horlogeverkoper gemeen? Inderdaad, op het eerste gezicht niets, en net deze gekke combinatie vormt het fundament van de nieuwe game Genesis Noir, ontwikkeld door de tot nu toe onbekende studio Feral Cat Den. Nu was het aan mij om via deze review even uit te zoeken of deze combi wel een geslaagde is.

Eind vorig jaar bracht ontwikkelaar Honig Studios het spel El Hijo: A Wild West Tale naar pc en nu, enkele maanden later, zijn de consoles aan de beurt. Hierin ga je als klein jongetje al sluipend het leven tegemoet, maar lukt dat ook op console? Je leest het in deze review.

Graphic novels en mijzelf, tot op heden was die combinatie nog niet echt succesvol. Eerdere pogingen om dit genre op de pc te spelen eindigden steevast in een refund. Ik vond het allemaal wat slaapverwekkend en traag, dus voor lang vermoedde ik dat ik gewoon te veel van games met meer actie hield. Maar aangezien opgeven ook niet echt in mijn woordenboek staat, wilde ik het genre toch nog eens een kans geven, dit keer met The Life and Suffering of Sir Brante. Een somber verhaal in een middeleeuwse setting over klassenverschillen en het wrede onrecht dat ermee gepaard gaat, dat leek me hét ultieme materiaal om mijn eigen visuele roman-demonen te proberen verjagen. Hieronder kom je te weten of het spel hierin geslaagd is.

Het moet van 2012 geleden zijn, met Deadlight, dat ik nog eens een zuivere zombiegame speelde. In die periode vlogen de succesvolle games en TV-series uit het zombiegenre ons nog om de oren, maar waarschijnlijk net daardoor kreeg ik er nadien een grondige hekel aan. De eerste Dead Age heb ik dus nooit gespeeld, maar afgaand op wat ik erover terugvond, blijkt deze ook weer geen rampzalige turn-based survival RPG-game te zijn. Dé insteek van deze recensie was dus of de opvolger Dead Age 2 nog beter kon doen.

Woven was de game die het grote publiek voor het eerst deed kennismaken met de Nederlandse ontwikkelaar Alterego Games. Deze gezapige adventure game werd matig enthousiast ontvangen. Het weerhield hen er niet van om door te zetten en amper twee jaar laten komen ze al op de proppen met Sanity of Morris. Deze keer koos men ervoor om het genre van de psychologische horror te verkennen door een verdwijning in een mysterieus stadje als uitgangspunt te nemen. Of deze uiterst clichématige opzet ook een interessante game oplevert, lees je in deze review.