Met een Margaret Atwood-quote zet Cat Person de toon van de film: ”Mannen zijn bang dat vrouwen ze uit zullen lachen. Vrouwen zijn bang dat mannen ze zullen vermoorden.” De film positioneert zich zo onmiddellijk onder hetzelfde "Me Too"-subgenre als recente hits Promising Young Woman (2020, geregisseerd door Emerald Fennell), She Said (2022, Maria Shrader) en Women Talking (2022, Sarah Polley), maar ook de thrillers Barbarian (2022, Zach Cregger) en Fresh (2022, Mimi Cave). Elk zijn dit sociaal commentaarfilms die de randjes tussen satire en thriller opzoeken, en specifiek een perspectief willen belichten over de machtsimbalans tussen mannen en vrouwen. Cat Person voegt een paar extra sappige elementen toe, zoals het effect op de dynamiek van een onnegeerbare leeftijdskloof en de complicaties van het daten met gebruik van sociale media.
Deze comedy-thriller, die vanaf 19 juni beschikbaar is via on demand, werd geregisseerd door Susanna Fogel, die mede Booksmart schreef, en werd geschreven door Michelle Ashford, die voor series The Pacific en Masters of Sex schreef. In deze onevenwichtige relatie wordt de jongedame Margot, gespeeld door Emilia Jones (Coda, Locke & Key) ingepalmd door de mysterieuze oudere man Robert, gespeeld door Nicholas Braun (Succession, Zola). Kunnen deze creatievelingen met een mooi palmares iets fris, spannend en betekenisvol maken van de zinnenprikkelende premisse? Net als de directie van de film zelf, is mijn antwoord schommelend. Ja en nee.
Maar helaas: het hoofdpersonage Margot is dan wel coherent geschreven (ze is namelijk consistent naïef, wanhopig en gevuld met onbewuste zelfhaat), Emilia Jones slaagt er niet in die karaktereigenschappen op een intrigerende manier naar boven te halen. Margot wordt eerder gespeeld als een blanco doek over een stuk hout. Vele acteurs willen het gevreesde "overacting"-label ontwijken, maar Jones geeft je als kijker bijna niets om op te reageren. Hoe een laag zelfbeeld effect kan hebben op mensen hun romantische relaties, vooral in de context van genderdynamieken, is een aspect van karakterdiepte die er voor Jones te grijpen lag, maar dat deed ze niet. Veel gewicht wordt dan ook gedragen door haar tegenspeler Nicholas Braun, wiens ambigu gedrag en expressies als Robert het pronkstuk van het mysterie vormen. Braun brengt geloofwaardigheid aan zijn vertolking van de doorsnee dertigjarige man, maar weet ook wat extremere uitdrukkingen te laten ontsnappen. De soort ondoorgrondbare gelaatsuitdrukkingen die tegelijk kunnen betekenen "hij vindt me prachtig", of "hij wil me vermoorden". Ook zijn komische timing, onhandige postuur en ongemakkelijke stiltes slaan meestal raak, maar daar wordt hij weinig mee geholpen door Jones, of door het productieteam.
Ik heb al laten vallen dat een paar van mijn lievelingsmomenten uit Cat Person komisch van aard waren. Cat Person is dan ook onverbloemd, ten minste deels, een komedie. Maar zoals je wel kan bedenken, zorgt dat ook voor tonale problemen wanneer die komedie juist serieuze onderwerpen probeert aan te halen. De vele fantasie-cutaways in de film kunnen wel geinig zijn, ze nemen ook wat weg van de realiteit van de huidige situatie. Is Margot nu in gevaar of niet? De film wil het je niet vertellen, maar ook Emilia Jones lijkt het niet te weten. Cat Person heeft meer interesse in het bieden van korte glimpen van mogelijkheden dan één realiteit recht in de ogen te kijken. Zo faalt het dan ook om eenderwelke boodschap met enige gravitas mee te geven. "Bang zijn is een keuze", zegt Isabella Rossellini in een belachelijk onbelangrijke rol. Terwijl kan Margot's beste vriendin, de straw feminist Taylor (competent gespeeld door Geraldine Viswanathan, gekend uit Bad Education) maar niet ophouden met de slechtst mogelijke scenario's aan te nemen. Deze dunne personages hebben dan wel standpunten, de film zelf weet niet wat met hen gedaan, en is even hopeloos verliefd op zijn neutraliteit als Margot is op Robert. Als het uiteindelijk iets te zeggen heeft, blijkt dat alvast niet uit de gebeurtenissen van de film. Cat Person lijkt eerder losse gedachten de wereld in te laten zweven, soms in de vorm van een raak grapje, maar heeft weinig idee wat met die gedachten te doen, en verloochent zo ook zijn eigen plaats in het oeuvre van belangrijke films over genderdynamieken en rape culture.
Deze comedy-thriller, die vanaf 19 juni beschikbaar is via on demand, werd geregisseerd door Susanna Fogel, die mede Booksmart schreef, en werd geschreven door Michelle Ashford, die voor series The Pacific en Masters of Sex schreef. In deze onevenwichtige relatie wordt de jongedame Margot, gespeeld door Emilia Jones (Coda, Locke & Key) ingepalmd door de mysterieuze oudere man Robert, gespeeld door Nicholas Braun (Succession, Zola). Kunnen deze creatievelingen met een mooi palmares iets fris, spannend en betekenisvol maken van de zinnenprikkelende premisse? Net als de directie van de film zelf, is mijn antwoord schommelend. Ja en nee.
Spelletjes spelen
De jonge studente Margot ontwikkelt bijna van zodra ze hem voor het eerst ziet een verliefdheidje op Robert, de oudere man die soms naar de bioscoop gaat waar zij werkt. Na heel wat hinten, vraagt hij haar uit, en daar begint het avontuur! Is hij, ondanks de leeftijdskloof, de ware voor haar? Misschien, maar het is geen goed teken dat ze ook soms seriemoordenaar-vibes van hem krijgt, toch? Cat Person is op zijn best wanneer het een kijkje neemt naar de ongezonde dating-praktijken waar alle single mensen soms schuldig aan zijn. Met deze "onschuldige dingen die we onszelf vertellen" scoort de film zelfs een paar onverwacht hartige lachen. Dat hij ouder is maakt hem juist meer betrouwbaar! Hij zegt dat hij katten heeft? Dat bewijst dat hij zorgzaam is! Hij sms't even niet terug? Hij is waarschijnlijk met zijn therapeut aan het bespreken dat hij niet te snel te gehecht aan mij moet raken. Hij leidt me een verlaten steegje in? Hij wil me vast veilig houden van het verkeer! Margot neemt deze rationalisaties best ver (resulterend in nog zo'n film waar je steeds naar het scherm roept, "doe dat niet!"). Maar amusant zijn deze scénes wel: eenderwie die in de voorbije jaren op een date gegaan is, zal ergens wel schuldig aan zijn. Het centraal conflict begint alleszins sterk: de veiligheid en aard van de relatie tussen Margot en Robert belandt op een ongemakkelijk grijs gebied tussen minnaars en een roofdier-prooirelatie. Cat Person speelt dan ook lichtjes met het eten van de serie You: de spelletjes die we in de datingwereld spelen, lijken wel verdacht op die van een psychotische moordenaar en zijn volgende slachtoffer. Die lijn wordt extra vervaagd met behulp van soms hilarische en soms choquerende fantasiesegmenten, die pas nadat iets gebeurt onthullen dat het maar een fake-out was. Die kunnen zeker zorgen voor de vermindering in het vertrouwen in de film, maar die stukjes horen aan de andere kant wel thuis in de perceptie van de naïeve Margot. Met een centrale performance die al die fantasieën goed kadert, zou de balanceringsoefening geslaagd zijn.Hij sms't even niet terug? Hij is waarschijnlijk met zijn therapeut aan het bespreken dat hij niet te snel te gehecht aan mij moet raken!
Maar helaas: het hoofdpersonage Margot is dan wel coherent geschreven (ze is namelijk consistent naïef, wanhopig en gevuld met onbewuste zelfhaat), Emilia Jones slaagt er niet in die karaktereigenschappen op een intrigerende manier naar boven te halen. Margot wordt eerder gespeeld als een blanco doek over een stuk hout. Vele acteurs willen het gevreesde "overacting"-label ontwijken, maar Jones geeft je als kijker bijna niets om op te reageren. Hoe een laag zelfbeeld effect kan hebben op mensen hun romantische relaties, vooral in de context van genderdynamieken, is een aspect van karakterdiepte die er voor Jones te grijpen lag, maar dat deed ze niet. Veel gewicht wordt dan ook gedragen door haar tegenspeler Nicholas Braun, wiens ambigu gedrag en expressies als Robert het pronkstuk van het mysterie vormen. Braun brengt geloofwaardigheid aan zijn vertolking van de doorsnee dertigjarige man, maar weet ook wat extremere uitdrukkingen te laten ontsnappen. De soort ondoorgrondbare gelaatsuitdrukkingen die tegelijk kunnen betekenen "hij vindt me prachtig", of "hij wil me vermoorden". Ook zijn komische timing, onhandige postuur en ongemakkelijke stiltes slaan meestal raak, maar daar wordt hij weinig mee geholpen door Jones, of door het productieteam.
Even serieus
Filmtechnisch zijn er namelijk over de gehele lijn wel wat opmerkelijke pijnpunten. Muziekkeuzes zijn vreemd, de audio laat hier en daar wat steken vallen, en wordt niet impactvol gebruikt wanneer mooie opportuniteiten zich voordoen. De camera weet niet waar de focus te leggen en lijkt wel bang van eenderwelke zin van dynamisme. Die saaie shots werden dan samengeplakt zonder veel rekening te houden met het belang van timing en transities. Wanneer één zo'n aspect tegenvalt, kan je de verantwoordelijke in kwestie wellicht aanwijzen. Maar wanneer alle aspecten van een film zo slordig ineenpassen, is een meer aanneemlijke verklaring dat er een gebrek aan samenhangende visie heerst. Deze versplinterdheid van intenties voel je in de voornoemde aspecten, maar ook in het script en de regie die maar geen weg vinden doorheen het complex web van tonen en genres die ze moeten aanhouden. En het wordt moeilijk nog een houvast te vinden als je niet eens weet wat je nu echt wil zeggen.Versplinterde intenties.
Ik heb al laten vallen dat een paar van mijn lievelingsmomenten uit Cat Person komisch van aard waren. Cat Person is dan ook onverbloemd, ten minste deels, een komedie. Maar zoals je wel kan bedenken, zorgt dat ook voor tonale problemen wanneer die komedie juist serieuze onderwerpen probeert aan te halen. De vele fantasie-cutaways in de film kunnen wel geinig zijn, ze nemen ook wat weg van de realiteit van de huidige situatie. Is Margot nu in gevaar of niet? De film wil het je niet vertellen, maar ook Emilia Jones lijkt het niet te weten. Cat Person heeft meer interesse in het bieden van korte glimpen van mogelijkheden dan één realiteit recht in de ogen te kijken. Zo faalt het dan ook om eenderwelke boodschap met enige gravitas mee te geven. "Bang zijn is een keuze", zegt Isabella Rossellini in een belachelijk onbelangrijke rol. Terwijl kan Margot's beste vriendin, de straw feminist Taylor (competent gespeeld door Geraldine Viswanathan, gekend uit Bad Education) maar niet ophouden met de slechtst mogelijke scenario's aan te nemen. Deze dunne personages hebben dan wel standpunten, de film zelf weet niet wat met hen gedaan, en is even hopeloos verliefd op zijn neutraliteit als Margot is op Robert. Als het uiteindelijk iets te zeggen heeft, blijkt dat alvast niet uit de gebeurtenissen van de film. Cat Person lijkt eerder losse gedachten de wereld in te laten zweven, soms in de vorm van een raak grapje, maar heeft weinig idee wat met die gedachten te doen, en verloochent zo ook zijn eigen plaats in het oeuvre van belangrijke films over genderdynamieken en rape culture.
Conclusie
Al is er zeker veel om van te genieten bij de gespannen relatie tussen de jongedame Margot en haar oudere minnaar Robert, is Cat Person als puntje bij paaltje komt een zeer onzekere film. Het geluidsdesign weet niet welke klanken en muziek te beklemtonen, de camera en de montage weten niet waar de focus te leggen en zelfs het script heeft moeilijkheden met knopen doorhakken. De film brengt ongetwijfeld wat waarheden over dating en genderpolitiek naar boven en bevat zowel gevatte, hilarische en spannende momenten, maar het groter geheel kan niets betekenisvoller maken van die losse fragmenten.
Pro
- Meeslepend centraal mysterie
- Hilarische momenten
- Identificeert waarheden over dating en seksuele dynamieken
Con
- Barslecht einde
- Onzeker geluid, cameramontage, script, regie
- Houten performance van Emilia Jones
5
Over deze film
Beschikbaar vanaf
14 februari 2024
Genre
- Komedie
- Romantiek
- Thriller
Speelduur
119 minuten
Regie
Susanna Fogel
Cast
Emilia Jones, Nicholas Braun, Geraldine Viswanathan, Hope David, Isabella Rossellini
Uitgever
StudioCanal
