Chernobylite 2: Exclusion Zone is natuurlijk de langverwachte opvolger van Chernobylite, een game die sinds de release in 2021 heel wat gamerzieltjes wist te bekoren door zijn geflirt met de S.T.A.L.K.E.R.-franchise, gekoppeld aan unieke, teamgebaseerde survival-mechanics. Na een geslaagde Kickstarter-campagne, pakt deze sequel het dit keer nog wat anders, én duidelijk grootser aan. Dat laatste is zelfs letterlijk te nemen, want de in deze preview aan de tand gevoelde demo had een omvang van om en nabij de 120 gigabytes. Geen wonder dat er een zich lichtjes hiervoor verontschuldigende disclaimer opduikt bij het opstarten van het spel.
Op 6 maart verschijnt de game eerst in Early Access voor pc, maar normaliter zullen er dus later consoleversies volgen. Waar de eerste titel vooral bekendstond om zijn intense atmosfeer in een sandbox-achtige ervaring, belooft deze tweede Chernobylite veel uitgebreider en meeslepender te worden, dankzij zijn open wereld met voldoende knipoogjes naar een topreeks zoals Fallout bijvoorbeeld. Als deze maar geen kramp in de wangen opleveren …
Na het verkennen van de kamers ontdek je per toeval dat de interactie met zijn kleerkast progressie inluidt. Vervolgens krijg je toegang tot een Training Center via een magisch portaal in het appartement, gevoed door een radioactief Chernobylite-kristal. Via een reis door tijd en ruimte beland je in een kamp dat sterk doet denken aan de setting van de eerste game. De wisselvallige, soms zelfs onsympathieke voice acting van Cole en de stijve, onsamenhangende gezichtsanimaties van kolonel Konstantinov op de NAR-training ground temperen meteen je verwachtingen. Cole’s tablet toont zijn doelen, met een pijl die aangeeft waar je naartoe moet, terwijl je op zoek gaat naar Sergeant Koslov – de “baas”, die uiterlijk verrassend genoeg weinig verschilt van Konstantinov, op een fractie meer baard na.
Vervolgens doorloop je een reeks Fight Tutorials waarin je moet bepalen of je geprefereerde klasse (en aldus vechtstijl) nu die van een Eliminator, Emissary of Scientist is. Gelukkig blijken er ook opties voor hybride klassen zoals Recon, Technician en Chernomancer, maar ook de uitleg over deze blijft vaag en het toekennen van extra vaardigheidspunten is voorlopig niet mogelijk. Kort daarna start een wat verwardere fase waarin het ene na het andere scifi-element op je afgevuurd wordt. Het is vooral tekenend voor een plot dat op zoek is naar zichzelf en de grenzen aftast, met verschillende stijlen door elkaar. Maar het komt dus - net als in de eerste game - erop neer dat jij de uitverkorene bent om een team samen te stellen. “De weg is lang, het doel is duidelijk”, zong wijlen Luc De Vos ooit, maar hier is dat laatste absoluut (nog) niet het geval.
Na deze intro maakt de game een sprongetje van zes maanden. Je bevindt je in de Zone, een bosrijke omgeving vol felbegeerde kristallen, moerassen en gemuteerde wezens, genaamd Brutes. Deze Zone met zijn dag- en nachtcyclus doet sterk denken aan de duistere wereld van S.T.A.L.K.E.R, waarbij vooral de nachten een ware hel vormen. Maar helaas ligt het in deze game wellicht niet alleen aan de nachten.
Ook de vijandelijke AI laat te wensen over, want het stelletje onnozele mutanten loopt zichzelf geregeld vast en hindert elkaar ook vaak. De Exclusion Zone bevat weliswaar een aantal pittige bazen, die vaak erg bombastisch worden geïntroduceerd via een cutscene waarin ze hun aanvallen etaleren terwijl ze tegelijk rondjes draaien als een balletdanseres. Maar toch, exploratie in de Zone loont eigenlijk wel. Overal zijn er kisten met loot verstopt en het arsenaal aan wapens en upgrades voor je uitrusting blijkt zeker voldoende gevarieerd. En ja, ondanks het er erg klungelig uitziende klimwerk, brengt de spelwereld zelf ook wel voldoende uitdaging met zich mee. Radioactieve locaties moeten zoveel mogelijk vermeden worden, aangezien ze je health zo laten wegsmelten. Met je flight management computer – een tablet met ingebouwde scanner – kun je ook objecten scannen en repareren om ze vervolgens voor je doeleinden in te zetten, denk maar aan turrets die je helpen om vijanden om te maaien.
Maar hoewel de wereld op het eerste gezicht open lijkt, wordt er door de levelstructuur en strategisch geplaatste objecten toch een lineaire progressie afgedwongen. NPC’s dwarsbomen kan nog wel net, maar ze uit de weg ruimen is uit den boze. Ook het verhaal kan niet verhullen dat de missies niet echt een vrij verloop kennen. Regelmatig krijg je immers een specifieke opdracht en van zodra je deze voltooit, volgt de scripted scène of dialoog. Op dat moment kun je weliswaar kiezen uit verschillende antwoorden, waarbij sommige opties al dan niet de goedkeuring van je personages met zich meebrengen. Inderdaad, de finale game zou een goed uitgewerkt reputatiesysteem moeten bevatten dat sterk wordt beïnvloed door dit soort keuzes, waardoor deze hun impact hebben op je status bij drie facties: de Mutants, de Scientists en de Mercs. Maar de mate waarin de gevolgen van deze keuzes verstrekkend zullen zijn, blijft voorlopig nog koffiedik kijken.
Wat de performance betreft, presteert deze demo echt kenmerkend voor de gemiddelde Unreal Engine 5-game van de afgelopen paar jaar. Af en toe haal je een soepele framerate, maar even regelmatig ervaar je immense frame rate dips in de 1% Low-categorie, wat voor serieuze haperingen zorgt. Ja, ook deze vroegtijdige versie van de game kampt dus voorlopig met ferme microstutter en de verschillende upscaling-opties (DLSS, FSR, TSR en XeSS) verhelpen zoiets niet. Om die reden liet ik Frame Generation-technologie zelfs uitgeschakeld: het moet vooreerst al met de native framerate goed zitten. Ook de audio is nog onaf. De lip-sync oogt verre van perfect en wanneer je cutscenes pauzeert blijft de voice acting doorgaan. Daarnaast blijven er soms meldingen van de UI aan de bovenkant van het scherm staan tot je het opgeslagen spel eens herlaadt. Ook miste ik echt een quicksave/quickload-functie, voor een demo voorlopig exclusief voor pc toch geen overbodige luxe, lijkt me.
Op 6 maart verschijnt de game eerst in Early Access voor pc, maar normaliter zullen er dus later consoleversies volgen. Waar de eerste titel vooral bekendstond om zijn intense atmosfeer in een sandbox-achtige ervaring, belooft deze tweede Chernobylite veel uitgebreider en meeslepender te worden, dankzij zijn open wereld met voldoende knipoogjes naar een topreeks zoals Fallout bijvoorbeeld. Als deze maar geen kramp in de wangen opleveren …
Een warrige intro die veel wil zeggen, maar weinig echt spreekt
Het verhaal van Chernobylite 2: Exclusion Zone speelt zich af in Kiev in 2024 en begint in het appartement van Cole Grey, een voormalige boef die volop geniet van de glitter en glamour die het Chernobylite-leven hem tot dusver opgebracht heeft. Hoe hij aan de magische kristallen komt, blijft aanvankelijk een mysterie, maar het heeft hem duidelijk geen windeieren opgeleverd. Via een opgenomen videobericht van zijn wederhelft Megan, die hem veel succes wenst met zijn nieuwe job als Planewalker bij de NAR – wat die functie ook mag inhouden – komt het avontuur op gang. Na dit bericht krijg je enkele dialoogopties om te reageren, waarbij de keuze mede wordt bepaald door Cole’s vaardigheden en perks. Helaas kunnen deze opties nog niet met de toetsenbordpijltjes worden geselecteerd en ontbreekt het Cole duidelijk aan afgewerkte stem en gezichtsanimaties.Na het verkennen van de kamers ontdek je per toeval dat de interactie met zijn kleerkast progressie inluidt. Vervolgens krijg je toegang tot een Training Center via een magisch portaal in het appartement, gevoed door een radioactief Chernobylite-kristal. Via een reis door tijd en ruimte beland je in een kamp dat sterk doet denken aan de setting van de eerste game. De wisselvallige, soms zelfs onsympathieke voice acting van Cole en de stijve, onsamenhangende gezichtsanimaties van kolonel Konstantinov op de NAR-training ground temperen meteen je verwachtingen. Cole’s tablet toont zijn doelen, met een pijl die aangeeft waar je naartoe moet, terwijl je op zoek gaat naar Sergeant Koslov – de “baas”, die uiterlijk verrassend genoeg weinig verschilt van Konstantinov, op een fractie meer baard na.
Een plot dat op zoek is naar zichzelf en de grenzen aftast, met verschillende stijlen door elkaar.
Vervolgens doorloop je een reeks Fight Tutorials waarin je moet bepalen of je geprefereerde klasse (en aldus vechtstijl) nu die van een Eliminator, Emissary of Scientist is. Gelukkig blijken er ook opties voor hybride klassen zoals Recon, Technician en Chernomancer, maar ook de uitleg over deze blijft vaag en het toekennen van extra vaardigheidspunten is voorlopig niet mogelijk. Kort daarna start een wat verwardere fase waarin het ene na het andere scifi-element op je afgevuurd wordt. Het is vooral tekenend voor een plot dat op zoek is naar zichzelf en de grenzen aftast, met verschillende stijlen door elkaar. Maar het komt dus - net als in de eerste game - erop neer dat jij de uitverkorene bent om een team samen te stellen. “De weg is lang, het doel is duidelijk”, zong wijlen Luc De Vos ooit, maar hier is dat laatste absoluut (nog) niet het geval.
Na deze intro maakt de game een sprongetje van zes maanden. Je bevindt je in de Zone, een bosrijke omgeving vol felbegeerde kristallen, moerassen en gemuteerde wezens, genaamd Brutes. Deze Zone met zijn dag- en nachtcyclus doet sterk denken aan de duistere wereld van S.T.A.L.K.E.R, waarbij vooral de nachten een ware hel vormen. Maar helaas ligt het in deze game wellicht niet alleen aan de nachten.
Een gevechtssysteem dat duidelijk nog niet afgewerkt is
Aangezien ik voor de Chernomancer-klasse ging, beschikte ik over een toffe magische aanval, naast de gebruikelijke mêlee- en vuurwapens, maar helaas mankeert het control scheme nog dodge- en roll-moves. Aanvallen dien je dus vooral te blokkeren, ofwel te ontwijken door simpelweg achteruit of opzij te lopen/springen. Hierdoor voelen de gevechten echt houterig en ouderwets aan, precies alsof je een van de eerste Gothic-games speelt. Je kunt wel krachtige stealth-aanvallen uitvoeren na de vijand langs achter te besluipen, maar vaak zien deze je van mijlenver afkomen. Jezelf genezen gebeurt door een serum toe te dienen en daarnaast zijn er tal van items die je tijdelijke buffs geven. Zodra je stamina volledig op is, weerklinkt echter een irritant geluid. Sprinten voelt daarnaast onnatuurlijk snel aan. Kortom, alles wat het besturingsaspect betreft, dient zeker nog flink wat bijgesteld te worden.Exploratie in de Zone loont wel.
Ook de vijandelijke AI laat te wensen over, want het stelletje onnozele mutanten loopt zichzelf geregeld vast en hindert elkaar ook vaak. De Exclusion Zone bevat weliswaar een aantal pittige bazen, die vaak erg bombastisch worden geïntroduceerd via een cutscene waarin ze hun aanvallen etaleren terwijl ze tegelijk rondjes draaien als een balletdanseres. Maar toch, exploratie in de Zone loont eigenlijk wel. Overal zijn er kisten met loot verstopt en het arsenaal aan wapens en upgrades voor je uitrusting blijkt zeker voldoende gevarieerd. En ja, ondanks het er erg klungelig uitziende klimwerk, brengt de spelwereld zelf ook wel voldoende uitdaging met zich mee. Radioactieve locaties moeten zoveel mogelijk vermeden worden, aangezien ze je health zo laten wegsmelten. Met je flight management computer – een tablet met ingebouwde scanner – kun je ook objecten scannen en repareren om ze vervolgens voor je doeleinden in te zetten, denk maar aan turrets die je helpen om vijanden om te maaien.
Maar hoewel de wereld op het eerste gezicht open lijkt, wordt er door de levelstructuur en strategisch geplaatste objecten toch een lineaire progressie afgedwongen. NPC’s dwarsbomen kan nog wel net, maar ze uit de weg ruimen is uit den boze. Ook het verhaal kan niet verhullen dat de missies niet echt een vrij verloop kennen. Regelmatig krijg je immers een specifieke opdracht en van zodra je deze voltooit, volgt de scripted scène of dialoog. Op dat moment kun je weliswaar kiezen uit verschillende antwoorden, waarbij sommige opties al dan niet de goedkeuring van je personages met zich meebrengen. Inderdaad, de finale game zou een goed uitgewerkt reputatiesysteem moeten bevatten dat sterk wordt beïnvloed door dit soort keuzes, waardoor deze hun impact hebben op je status bij drie facties: de Mutants, de Scientists en de Mercs. Maar de mate waarin de gevolgen van deze keuzes verstrekkend zullen zijn, blijft voorlopig nog koffiedik kijken.
Grafisch, qua audio en performantie: gelukkig is dit slechts een demo
Het uiterlijk van de personages in deze Chernobylite 2: Exclusion Zone verraadt in ieder geval aan een kant dat de mogelijkheden van Unreal Engine 5 hier niet maximaal benut worden. Op een 4K-scherm met gelijk welk type van upscaling vanaf de maximaal in te stellen 1440p-resolutie, missen de visuals vooral de nodige scherpte. Maar misschien wordt dit wel beter wanneer de sharpness slider in de spelopties eenmaal vrijgegeven wordt. Verder is er nog veel werk aan de in-game schaduwen, want daaraan werd duidelijk geen prioriteit gegeven.Wat de performance betreft, presteert deze demo echt kenmerkend voor de gemiddelde Unreal Engine 5-game van de afgelopen paar jaar. Af en toe haal je een soepele framerate, maar even regelmatig ervaar je immense frame rate dips in de 1% Low-categorie, wat voor serieuze haperingen zorgt. Ja, ook deze vroegtijdige versie van de game kampt dus voorlopig met ferme microstutter en de verschillende upscaling-opties (DLSS, FSR, TSR en XeSS) verhelpen zoiets niet. Om die reden liet ik Frame Generation-technologie zelfs uitgeschakeld: het moet vooreerst al met de native framerate goed zitten. Ook de audio is nog onaf. De lip-sync oogt verre van perfect en wanneer je cutscenes pauzeert blijft de voice acting doorgaan. Daarnaast blijven er soms meldingen van de UI aan de bovenkant van het scherm staan tot je het opgeslagen spel eens herlaadt. Ook miste ik echt een quicksave/quickload-functie, voor een demo voorlopig exclusief voor pc toch geen overbodige luxe, lijkt me.
Conclusie
Al met al oogt en speelt deze Chernobylite 2: Exclusion Zone nog ruw en onafgewerkt, maar de basis voor een interessante survival-ervaring ligt er wel. Toch laat deze demo nagenoeg op alle vlakken een of meerdere serieuze steken vallen. Of de game dus kan uitgroeien tot iets speciaals, zal afhangen van heel wat optimalisaties tijdens de Early Access-fase. Hopelijk wordt deze dan niet te snel afgerond, want voorlopig blijf ik echt wel heel sceptisch.
Over
Beschikbaar vanaf
6 maart 2025
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
Genre
- Action
- RPG
- Shooter
- Survival
Ontwikkelaar
- The Farm 51
Uitgever
- The Farm 51
Website
Forumlink
Laatst bewerkt:
