Baanbrekend is het idee niet van een coming-of-age adventuregame waar het adolescente, awkward hoofdpersonage vriendschappen, en een mysterieuze kracht, navigeert. Maar ooit was het dat wel. Het was Don't Nod die de baan in 2015 brak met Life Is Strange. Twee plus vervolgen (afhankelijk van de definitie) en een bedrijfsovername later, komt het Canadese Don't Nod terug op de proppen met Lost Records: Bloom & Rage. Dat het om een spirituele opvolger gaat van zijn moederserie is duidelijk voor iedereen die al een paar glimpen van Lost Records opgevangen heeft. Met zijn 90's setting lijkt deze zelfs opzettelijk ontworpen om originele spelers terug te lonken.
Lost Records
behoudt het episodisch formaat van Life Is Strange, maar splitst zich op in slechts twee aktes, apart opgenomen op twee cassettes. Tape 1: Bloom is nu verkrijgbaar. Tape 2: Rage zal op 15 april gratis beschikbaar zijn voor eigenaars van Tape 1.
In tegenstelling tot de tweede Tape, die naar mijns inziens de relatie van de vrouwen in het heden onder de loep zal nemen, draait Tape 1 helemaal rond herinnering. Het merendeel van het verhaal speelt zich af in flashbacks, die op lineaire wijze de meest belangrijke zomer van Swanns jeugd in kaart brengt. Van haar ontmoeting met de drie meiden waarmee ze haar zomer zou wegkletsen, tot de nacht waarop alles veranderde. Doorheen de nauw bewandelbare segmenten in het verhaal zijn objecten verspreid die Swann dieper in haar herinneringen doen verloren raken; en ook je oude vriendinnen in het heden hebben hier vaak iets op te zeggen. Van de camcorder waarmee je filmfragmentjes opneemt tot de lange flashbacks die de rustige zomerdagen als een briesje voortduwen, allen met vakkundig georkestreerde, vertrouwde geluidseffecten, laat Lost Records je onderdompelen in een moment dat anders maar al te makkelijk te vergeten zou zijn. Het blinkt uit in sfeerschepping met objecten die een droom van vervlogen tijden oproepen, maar dit vertaalt zich anderzijds niet naar een wenselijk tempo. Zo mag je van geluk spreken als je na drie scènes van consequentieloze hang-outs met je vriendinnen een moment van plotontwikkeling krijgt.
In zo'n scenario waar je met de camera in hun gezicht zit te zwaaien, wordt een van de problemen bijvoorbeeld de lip-sync. Ware het niet dat ik al wist dat dit een Noord-Amerikaans spel is - en het feit dat de milquetoast-feministische inhoud ervan dat zo duidelijk mogelijk maakt -, zou ik haast denken dat ik een dub van een Japanse game gadesloeg. Hierbij wel de caviat dat ik een pre-release build op mijn trouwe Steam Deck speelde, dus neem dat, en mijn best veeltallige pop-in-problemen, zeker met een korrel zout. Wat minder makkelijk aan tijdelijke technische problemen gewijd kan worden, is wat er uit die slecht gesyncte monden komt. Zo heb je de trademark Don't Nod cringey dialogen. Al is daar een gedeelte van opzettelijk (wie zei geen ongemakkelijke dingen op die leeftijd?), het blijft moeilijk personages en situaties serieus te nemen wanneer ze constant zinnen zeggen die een gniffeltje willen uitlokken, maar eerder in een samengeperste smoel of rollende ogen resulteren. Dit valt veel beter mee in de hedendaagse secties, waar de volwassene versies van de meiden tegen elkaar spreken. Vooral in deze segmenten voegt de dimensie van tijd, diepte en realisme toe aan de vrouwen die eerder best eendimensionaal leken. Al zijn de stem-performances over het algemeen prima, de stemregisseur had wel eens de bedenking kunnen maken dat zuchten na elke zin op de zenuwen kan werken. Soms lijkt het dat de actrices niet wisten wat gedaan met hun dialoogregel, en deze standaard met een geërgerde zucht afsloten.
Met al dat gezucht voelt de gespreksflow soms toch best houterig aan. Een deel van de verantwoordelijkheid ligt daarbij natuurlijk bij de speler, die doorheen gesprekken opties kan aanvinken. Al is het gesprekssysteem op elk ander vlak best rudimentair - weinig geëvolueerd van de klassieke Telltale-formule -, ik was ten minste blij dat een paar gevestigde gespreksregels ook terugkomen in Lost Records. Stilte is bijna altijd een optie (wat handig is wanneer je geen enkel van de opties over Swanns tong wil forceren), en anderen onderbreken wordt vaak als onbeleefd opgevangen. Er zijn meestal duidelijke opties om uit te kiezen en meestal zullen je keuzes een klein effect hebben op je relatie met één of meerdere van je vrienden. Dat is zowel een mooie reflectie van de toon van Lost Records, als een reden dat velen Lost Records weinig innemend zullen vinden. Zowat alle beslissingen die aan de vingertippen van de speler worden gelegd, zijn incrementeel in aard. Mensen reageren subtiel en best realistisch op alles wat je doet en zegt, maar je hebt ook weinig macht om het verhaal, of je band met iemand, zwaar een bepaalde richting in te duwen op specifieke momenten, en die feedback ook direct te voelen.
In feite heeft Lost Records mij nooit geforceerd om die hartverscheurende keuzes te maken die aan de kern van een conflict tussen twee belangrijke waarden liggen. Keuzes waren meestal snel gemaakt. Voel ik me schuldig dat ik Nora en Kat meestal aan hun lot overlaat, om mijn tijd met de goedaardige Autumn te spenderen? Een beetje. Maar de enige keer dat ik echt een intern conflict voelde, was bij een valse dichotomie waar stilte geen optie was. Wat ik wil uit moderne narratieve adventuregames is dat het mij ofwel met een onvergetelijk verhaal voorschotelt waar ik op een unieke gameplay-manier mee kan interageren; of dat het juist het verhaal gaandeweg opbouwt door mijn waarden genadeloos op de proef te stellen. Dat is niet waar de ambities van Lost Records liggen. Die bevinden zich meer in de trage opbouw van de band tussen Swann en haar drie vriendinnen. Wat er gebeurt, wat ze doen, wat jij doet; die zaken zijn secundair. Als je die ankers niet kan missen, zal Lost Records moeite hebben met je te behagen. Als je luchtige, soms zwoele momenten wilt doorbrengen met een groep onhandig geschreven, maar uiteindelijk sympathieke en vertrouwde vriendinnen, en dat met een vette 90's filter erop, draai je jouw vorige VHS maar terug en duw je deze tape in je videorecorder. Want naast alle kritiek die ik op deze game lob als een interactief verhaal, deed het absoluut deugd om samen met deze meiden weg te dromen naar bijna-idyllische zomerherinneringen die anders zo ver weg voelden.
Lost Records
De nineties door een ultravioletbril
Protagoniste Swann zal doorheen de speeltijd (van zo'n acht uur) van Tape 1 haar vriendinnen vergezellen in Velvet Cove, Michigan. Hier groeiden zij en haar vriendinnen op, en brachten de vier een nacht door die hun leven zou veranderen. Ook nu trekt ze zich terug van haar familie in Canada om haar vriendinnen, nu allen volwassenen met eigen levens, liefdes en carrières, terug te ontmoeten. Niet lang na het beginnen dagdromen over de kleurrijk versierde kamer en de altijd-spinnende kater van haar jeugd, zit Swann aan tafel met haar oude vriendin Autumn in de bar bij het woud. Zachtaardig en stil lijkt ze nog steeds, maar ze is hier niet enkel om bij te praten. Zij kreeg in de post een pakketje. Een pakketje met de aanspreking "Bloom & Rage". Wat was dat ook alweer? Waarom lijkt deze kartonnen doos iets in Swann's geheugen te ontgrendelen, en waarom zat het zo stevig op slot?In tegenstelling tot de tweede Tape, die naar mijns inziens de relatie van de vrouwen in het heden onder de loep zal nemen, draait Tape 1 helemaal rond herinnering. Het merendeel van het verhaal speelt zich af in flashbacks, die op lineaire wijze de meest belangrijke zomer van Swanns jeugd in kaart brengt. Van haar ontmoeting met de drie meiden waarmee ze haar zomer zou wegkletsen, tot de nacht waarop alles veranderde. Doorheen de nauw bewandelbare segmenten in het verhaal zijn objecten verspreid die Swann dieper in haar herinneringen doen verloren raken; en ook je oude vriendinnen in het heden hebben hier vaak iets op te zeggen. Van de camcorder waarmee je filmfragmentjes opneemt tot de lange flashbacks die de rustige zomerdagen als een briesje voortduwen, allen met vakkundig georkestreerde, vertrouwde geluidseffecten, laat Lost Records je onderdompelen in een moment dat anders maar al te makkelijk te vergeten zou zijn. Het blinkt uit in sfeerschepping met objecten die een droom van vervlogen tijden oproepen, maar dit vertaalt zich anderzijds niet naar een wenselijk tempo. Zo mag je van geluk spreken als je na drie scènes van consequentieloze hang-outs met je vriendinnen een moment van plotontwikkeling krijgt.
Stappen, geen sprongen
Als Max Caulfield faseerde je tien jaar geleden door tijdslijnen met haar onmisbare analoge fotocamera. Vervang nu het decennium en je hebt Swann, een onzeker tienermeisje dat staat te popelen om door haar vrienden als cool te worden gezien, terwijl ze haar kortfilmpjes on-the-fly opneemt en bewerkt. Met die camcorder kan de speler van eender welk tafereel zelf opnames maken en ze samenplakken om Memories te maken. Dit werkt als een elegante evolutie van Maxines fotografie, al had ik dat montagesysteem graag wat verder ontwikkeld gezien. Dit aspect imiteert de 90's VHS-esthetiek perfect, met een knipoog naar de tijd van videotheken met dat kenmerkende VHS-kraakje dat ik alweer vergeten was. Soms dreigt Lost Records iets magnifieks te doen met dit mechanisme. Zo leer je de andere meiden beter kennen in documentairesegmenten waarin Swann ze filmt en interviewt. Die denkbeeldige lens tussen Swann en het onderwerp nodigt je als speler uit om deze personages niet enkel te observeren, maar hen ook echt te 'zien'. Ja, inzoomen op de vele imperfecties op hun huid kan - en ik applaudisseer Don't Nod voor hun toewijding aan de normalisering van dit onvermijdelijk aspect van het adolescente leven - maar zo zie je ook richting van hun blik. Hun micro-expressies na een oprechte erkenning of juist na een iets te gevatte grap. Er is duidelijk veel moeite ingestoken om van je drie vriendinnen goed afgeronde, emotioneel ontwikkelde karakters te maken. Dat is deels gelukt.In zo'n scenario waar je met de camera in hun gezicht zit te zwaaien, wordt een van de problemen bijvoorbeeld de lip-sync. Ware het niet dat ik al wist dat dit een Noord-Amerikaans spel is - en het feit dat de milquetoast-feministische inhoud ervan dat zo duidelijk mogelijk maakt -, zou ik haast denken dat ik een dub van een Japanse game gadesloeg. Hierbij wel de caviat dat ik een pre-release build op mijn trouwe Steam Deck speelde, dus neem dat, en mijn best veeltallige pop-in-problemen, zeker met een korrel zout. Wat minder makkelijk aan tijdelijke technische problemen gewijd kan worden, is wat er uit die slecht gesyncte monden komt. Zo heb je de trademark Don't Nod cringey dialogen. Al is daar een gedeelte van opzettelijk (wie zei geen ongemakkelijke dingen op die leeftijd?), het blijft moeilijk personages en situaties serieus te nemen wanneer ze constant zinnen zeggen die een gniffeltje willen uitlokken, maar eerder in een samengeperste smoel of rollende ogen resulteren. Dit valt veel beter mee in de hedendaagse secties, waar de volwassene versies van de meiden tegen elkaar spreken. Vooral in deze segmenten voegt de dimensie van tijd, diepte en realisme toe aan de vrouwen die eerder best eendimensionaal leken. Al zijn de stem-performances over het algemeen prima, de stemregisseur had wel eens de bedenking kunnen maken dat zuchten na elke zin op de zenuwen kan werken. Soms lijkt het dat de actrices niet wisten wat gedaan met hun dialoogregel, en deze standaard met een geërgerde zucht afsloten.
Stilte is bijna altijd een optie, wat handig is wanneer je geen enkel van de opties over Swanns tong wil forceren.
Met al dat gezucht voelt de gespreksflow soms toch best houterig aan. Een deel van de verantwoordelijkheid ligt daarbij natuurlijk bij de speler, die doorheen gesprekken opties kan aanvinken. Al is het gesprekssysteem op elk ander vlak best rudimentair - weinig geëvolueerd van de klassieke Telltale-formule -, ik was ten minste blij dat een paar gevestigde gespreksregels ook terugkomen in Lost Records. Stilte is bijna altijd een optie (wat handig is wanneer je geen enkel van de opties over Swanns tong wil forceren), en anderen onderbreken wordt vaak als onbeleefd opgevangen. Er zijn meestal duidelijke opties om uit te kiezen en meestal zullen je keuzes een klein effect hebben op je relatie met één of meerdere van je vrienden. Dat is zowel een mooie reflectie van de toon van Lost Records, als een reden dat velen Lost Records weinig innemend zullen vinden. Zowat alle beslissingen die aan de vingertippen van de speler worden gelegd, zijn incrementeel in aard. Mensen reageren subtiel en best realistisch op alles wat je doet en zegt, maar je hebt ook weinig macht om het verhaal, of je band met iemand, zwaar een bepaalde richting in te duwen op specifieke momenten, en die feedback ook direct te voelen.
In feite heeft Lost Records mij nooit geforceerd om die hartverscheurende keuzes te maken die aan de kern van een conflict tussen twee belangrijke waarden liggen. Keuzes waren meestal snel gemaakt. Voel ik me schuldig dat ik Nora en Kat meestal aan hun lot overlaat, om mijn tijd met de goedaardige Autumn te spenderen? Een beetje. Maar de enige keer dat ik echt een intern conflict voelde, was bij een valse dichotomie waar stilte geen optie was. Wat ik wil uit moderne narratieve adventuregames is dat het mij ofwel met een onvergetelijk verhaal voorschotelt waar ik op een unieke gameplay-manier mee kan interageren; of dat het juist het verhaal gaandeweg opbouwt door mijn waarden genadeloos op de proef te stellen. Dat is niet waar de ambities van Lost Records liggen. Die bevinden zich meer in de trage opbouw van de band tussen Swann en haar drie vriendinnen. Wat er gebeurt, wat ze doen, wat jij doet; die zaken zijn secundair. Als je die ankers niet kan missen, zal Lost Records moeite hebben met je te behagen. Als je luchtige, soms zwoele momenten wilt doorbrengen met een groep onhandig geschreven, maar uiteindelijk sympathieke en vertrouwde vriendinnen, en dat met een vette 90's filter erop, draai je jouw vorige VHS maar terug en duw je deze tape in je videorecorder. Want naast alle kritiek die ik op deze game lob als een interactief verhaal, deed het absoluut deugd om samen met deze meiden weg te dromen naar bijna-idyllische zomerherinneringen die anders zo ver weg voelden.
Conclusie
Hoewel ik over het algemeen heb genoten van mijn tijd met Lost Records: Bloom & Rage, Tape 1, blijft het gebrek aan betekenisvolle interactiviteit hier wel in het achterhoofd nazinderen. De bruikbare camcorder maakte mij met name nostalgisch, niet enkel omdat het mij evenveel terugbrengt naar mijn jeugd als die van het hoofdpersonage, maar ook omdat het me hoop gaf dat ik ermee het verhaal zou kunnen vormen. Die camcorder bewijst zich wel als iets meer dan een gimmick, maar het vertegenwoordigt de trend dat de kracht van het gaming-medium nooit volop gegrepen wordt. In de plaats daarvan mag je je verwachten aan incrementele beslissingen binnen de relaties met je drie vriendinnen. Al apprecieer ik die focus op het interpersoonlijke; het script kan - zoals in reeds vele Don't Nod-games lijdend onder afleidend cringey dialogen - die druk niet helemaal dragen. Verwachtte ik meer van Lost Records zijn eerste aflevering als een interactief verhaal? Ja, maar ik kan het ook niet wegstoppen: het deed deugd om me in de rustige, warme herinneringen van deze meiden te vertoeven, en ik kijk met hoop en nieuwsgierigheid uit naar de tweede helft.
Pro
- Camcorder- en fotografie-modi
- 90's vibes, serene toon, uitstekende audio
- Focus op personages
Con
- Dialoog vol cringe, lipsync-problemen en gebrek aan plotprogressie
- Erg weinig impactvolle beslissingen of andere interactieve verhaalvertelling
7
Over
Beschikbaar vanaf
18 februari 2025
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
Ontwikkelaar
- DON'T NOD
Uitgever
- DON'T NOD
