Mijn tijd met South of Midnight omschrijven als een haat-liefdeverhouding is een tikje overdreven, maar toch dient het gezegd dat ik voor het eerst sinds Kena: Bridge of Spirits een game speelde waarbij ik constant werd geslingerd tussen momenten van warme captivatie en monotone desinteresse. Het is een spel dat zichzelf presenteert als een action-adventure die barst van de stijl, sfeer en ideeën. Onder dit indrukwekkende oppervlak is South of Midnight, bij gebrek aan een beter woord, echter vrij oppervlakkig.
Het is doodzonde, want op papier is dit het soort spel waarvan de puzzelstukjes perfect bij me zouden moeten passen. Een sterk narratief in een unieke setting, met een bijzondere visuele stijl? Ik nom-nom-nom het Pac-Man-gewijs naar binnen. Alleen is South of Midnight
, net als Kena: Bridge of Spirits, dus een verdomd repetitieve sleur om te spelen.
Ik durf bijna te zeggen dat South of Midnight een betere game zou zijn zonder de algemene combat. Het zou in elk geval een stuk korter en een tik minder repetitief aanvoelen. Sommige baasgevechten, waaronder die tegen een reusachtige alligator, zijn memorabel, maar ze voelen als vlaggen op een modderschuit. Zeker naar het einde toe, wanneer je golf na golf van dezelfde vijanden over je heen krijgt gestort, stelt South of Midnight je geduld zwaar op de proef. De som der delen culmineert dus in een wonderlijke game die verzuipt in een zee van monotone repetitiviteit. Compulsion Games doet zo ontzettend veel goed op het vlak van verhaalvertelling en sfeerschepping, zoals de bluesy soundtrack van Olivier Derivière die met elk hoofdstuk rijker gaat klinken, dat het des te frustrerender aanvoelt dat ze de moeite niet genomen hebben om wat fantasie en verwondering in hun gameplay te infuseren.
Het is doodzonde, want op papier is dit het soort spel waarvan de puzzelstukjes perfect bij me zouden moeten passen. Een sterk narratief in een unieke setting, met een bijzondere visuele stijl? Ik nom-nom-nom het Pac-Man-gewijs naar binnen. Alleen is South of Midnight
De sterke bouwstenen
Dat de minpunten van South of Midnight zo zwaar doorwegen, komt door de juxtapositie ten opzichte van wat de game goed doet. Mocht de game gewoon een krijsende kat in een zak zijn, dan kon ik er fluitend van wegwandelen en "mispoes" zeggen. Alleen heeft South of Midnight dus kwaliteiten die je onmogelijk kunt negeren. Het verhaal en de setting in het diepe zuiden van de Verenigde Staten weten bijvoorbeeld meteen te boeien. Als speler neem je de rol aan van Hazel Flood, een jonge vrouw wier woonst tijdens een krachtige orkaan de rivier wordt ingesleurd. Dat is op zich al een tegenslag, maar het wordt helemaal precair wanneer je ontdekt dat haar moeder nog binnen was op dat moment. South of Midnight wordt dus een heuse reddingsmissie waarbij Hazel op pad trekt om mama te redden. Uiteraard is dat allemaal niet zo makkelijk als de oevers aflopen met een grote stok en dingen porren; de orkaan heeft namelijk behoorlijk wat gekkigheid teweeggebracht. Haar dorpje Prospero wordt namelijk overspoeld door magie en bizarre wezens, en Hazel? Die ontdekt dat ze een Weaver is, een persoon met magische krachten die de strengen van het universum kan herstellen. Het grote wandtapijt van het universum is namelijk stevig beschadigd door de trauma’s van de mensen in Prospero, waardoor het al snel niet langer louter gaat om het redden van Hazels moeder, maar om het ontwarren van alle knopen van leed die zijn aangericht.De toeters en bellen
Het klinkt allemaal erg zweverig op papier, maar het narratief van South of Midnight werkt wel degelijk wonderwel als een stukje Southern fantasy. De hele game presenteert zich op het vlak van verhaalvertelling dan ook als een sfeervol prentenboek waarbij je haast letterlijk door de bladzijden bladert. Visueel heeft het ook echt die look, met indrukwekkende omgevingen die je zou willen inkaderen en een unieke stop-motionstijl die alles een erg aparte sfeer bezorgt. Je kunt het effect makkelijk uitschakelen in het menu, maar het past zo wonderwel bij de sfeer van de game dat het geen moment als een overbodige gimmick voelt. Het is een sprookjesboek dat tot leven komt, wat ervoor zorgt dat het erg apropos voelt dat Hazel en de andere personages wat van levende poppen hebben. De stop-motion staat gelukkig ook niet in de weg van emotionele nuance, waardoor de verhalende pijlen wel degelijk doel weten te treffen en je de performance van Adriyan Rae als Hazel ten volle kunt waarderen.Het wankele fundament
Waar gaat South of Midnight dan het moeras in? Om te beginnen is de structuur van de game een repetitief pijnpunt. We kunnen wederom teruggrijpen naar Kena: Bridge of Spirits, want net als die game van Ember Lab kiest Compulsion Games ervoor om hun game onder te verdelen in enkele duistere verhalen over inwoners van het dorpje, en net als bij Kena volgt de gameplay consequent hetzelfde pad. Hazel ontdekt een deel van het achtergrondverhaal van een personage, vangt de herinnering in een flesje, krijgt het aan de stok met een schaduw en waagt zich aan wat platformactie. Na een flesje of drie kan ze het trauma wegwerken en een stukje van Prospero herstellen. Op naar de volgende. Het is daar waar het schoentje zo hard wringt bij mij. De verhalen zijn oprecht boeiend en makkelijk om in mee te leven. Ze behandelen zware thema's op een smaakvolle manier en met genoeg ruimte voor licht en hoop in de duisternis. De verhaalvertelling is kortom schitterend, maar de beperkte gameplay maakt het doffer dan zou mogen. De gameplay volgt constant dezelfde loop en na een keer of vijf gaat dat hard tegensteken. O kijk, daar is die verrekte kutschaduw weer!Vechten tegen de verveling
Dat de combat ook nog eens redelijk zwak is uitgewerkt, doet South of Midnight uiteraard ook geen cadeau’s. Met Weaver-powers die doen denken aan het gebruik van The Force (Telekinesis, Kyle!) of het bezweren van vijanden met behulp van je enge pop Crouton valt er weliswaar wat plezier te beleven, maar het voelt nooit organisch. Het vechten gebeurt altijd in een afgebakende omgeving, en je weet omwille van de repetitieve structuur van de game ook exact wanneer het weer zover is. O kijk, een open ruimte in de verte, wat zou dat kunnen betekenen? Een gevecht tegen wederom dezelfde zes soorten vijanden uiteraard, of had je een grote chocoladetaart verwacht? De combat voelt eigenlijk op deze manier vooral als een verplicht nummertje, zeker als je de skill tree in acht neemt, die vrij nutteloos aanvoelt. Je kunt de krachten van Hazel weliswaar opwaarderen, maar de impact ten opzichte van de combat is zo verwaarloosbaar dat je er nauwelijks tijd en moeite in hoeft te investeren.South of Midnight heeft tonnen stijl, maar laat te veel substantiële steken vallen om echt indruk te maken.
Ik durf bijna te zeggen dat South of Midnight een betere game zou zijn zonder de algemene combat. Het zou in elk geval een stuk korter en een tik minder repetitief aanvoelen. Sommige baasgevechten, waaronder die tegen een reusachtige alligator, zijn memorabel, maar ze voelen als vlaggen op een modderschuit. Zeker naar het einde toe, wanneer je golf na golf van dezelfde vijanden over je heen krijgt gestort, stelt South of Midnight je geduld zwaar op de proef. De som der delen culmineert dus in een wonderlijke game die verzuipt in een zee van monotone repetitiviteit. Compulsion Games doet zo ontzettend veel goed op het vlak van verhaalvertelling en sfeerschepping, zoals de bluesy soundtrack van Olivier Derivière die met elk hoofdstuk rijker gaat klinken, dat het des te frustrerender aanvoelt dat ze de moeite niet genomen hebben om wat fantasie en verwondering in hun gameplay te infuseren.
Conclusie
South of Midnight imponeert met haar sfeervolle verhaalvertelling, een originele audiovisuele uitwerking die alles de allure van een sprookjesboek bezorgt en tonnen charme. Het is alleen verdomd saai om te spelen, omdat de makers hun fantasievolle wereld volgestouwd hebben met de meest on-imaginaire gameplay denkbaar.
Pro
- De audiovisuele stijl is prachtig
- Verhalend weet de game de juiste snaar te raken
- De muziek is indrukwekkend goed
- Sommige bossfights zijn memorabel
Con
- De combat voelt overbodig
- De gameplay voelt ongeïnspireerd en repetitief
- Verveling haalt het van verwondering
6
Over
Beschikbaar vanaf
8 april 2025
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Adventure
- Platformer
Ontwikkelaar
- Compulsion Games
Uitgever
- Xbox Game Studios
