Het is geen schande dat de naam Anoushka Shankar geen belletje doet rinkelen, Indiase klassieke muziek is doorgaans geen genre dat je vaak op de radio hoort of in je Spotify-lijsten aantreft. Desalniettemin sleepte ze al negen Grammy-nominaties binnen, ontving ze als eerste vrouw een British House of Commons Shield, en is haar vader niemand minder dan Ravi Shankar die door George Harrison werd beschreven als de 'Godfather of World Music'.
In de bijna honderd jaar oude Henry Le Bœuf-zaal, ontworpen door nationale trots Victor Horta, neemt een zeer divers publiek hun plaats in en trapt Anoushka Shankar het optreden solo af met het nummer Offering. Haar roots mogen dan wel in de Indiase klassieke muziek liggen, ze verwelkomt de moderniteit met open armen en gebruikt de onder andere looper- en effectpedalen om zo een prachtig stukje ambient op ons bord te toveren. De overige muzikanten betreden het podium, en ook de bezetting zegt iets over de mengelmoes van Oost en West. Anoushka speelt net als haar vader op de indrukwekkende sitar en wordt bijgestaan door Pirashanna Thevarajah op de pakhavaj, een soort dubbelzijdige trommel. Naast deze twee oer-Indische instrumenten, krijgen we ook nog Yusuf Ahmed op de drums, Tom Farmer op de contrabas en Arun Ghosh op de klarinet.
Eind vorig jaar startte Anoushka Shankar met het uitbrengen van een reeks mini-albums. Twee delen zijn reeds te beluisteren en het derde deel komt er zeer snel aan, kreeg het publiek te horen. Met de nummers van deze EP's gaat het ensemble van start. Vanop de eerste rij werd de dynamiek tussen de leden meteen duidelijk. Als een geoliede machine brachten ze een ode aan de cyclus van de dag, het centrale thema van de EP-reeks. De bezetting doet wat denken aan een jazzorkest en ook hier kunnen we de link leggen met de klassieke muziek uit India. Improvisatie speelt een namelijk enorme rol in beide genres. Tijdens Secret Heart mag Arun Ghosh als eerste een improvisatie doen. En wat voor een: als een bezetene bezweert hij het publiek én zichzelf, hij moet zich bedwingen om op z'n stoel te blijven zitten. Als bedanking kreeg hij een oorverdovend applaus.
In een ver ver verleden speelde vader Ravi Shankar ook in de Henry Le Bœuf-zaal. Een nummer uit zijn oeuvre lijkt dan geen misplaatst iets te zijn. Fire Night is een nummer waar improvisatie centraal staat en dat geworteld zit in de jazztraditie. Een uitgelezen moment om de drummer en de bas hun moment in de schijnwerper te gunnen. Zo voelt de Bozar plots aan als een obscure New Yorkse jazzclub in New Delhi.
De tijd vliegt en niemand die het in de gaten heeft. Gelukkig krijgen we nog één nummer Reunion, of zoals Anoushka het zelf noemt Reunion Plus, want ook hier gaat het nummer alle kanten uit. Als laatste krijgt de pakhavaj-speler ook de kans om zijn virtuositeit in de kijker te zetten. De percussionist slaat alsof z'n leven ervan afhangt, de andere leden stappen terug in het nummer en het optreden wordt afgesloten. Alsof het net een dubbele espresso verorberd had, veert het publiek recht voor een staande ovatie en applaus om u tegen te zeggen.
Met zoveel muzikale cafeïne kan niemand de nacht ingaan, dacht Anoushka, en met het toepasselijke Sleeping Flowers wiegde ze iedereen solo een laatste keer richting dromenland. Een teder sluitstuk van een avond voor de geschiedenisboeken.
Voor wie zich niets kan voorstellen bij wat er allemaal gebeurde of gewoon eens wil proeven van dit heerlijke concert, kan onderstaande liveopname beluisteren van op het Amerikaanse KEXP.
In de bijna honderd jaar oude Henry Le Bœuf-zaal, ontworpen door nationale trots Victor Horta, neemt een zeer divers publiek hun plaats in en trapt Anoushka Shankar het optreden solo af met het nummer Offering. Haar roots mogen dan wel in de Indiase klassieke muziek liggen, ze verwelkomt de moderniteit met open armen en gebruikt de onder andere looper- en effectpedalen om zo een prachtig stukje ambient op ons bord te toveren. De overige muzikanten betreden het podium, en ook de bezetting zegt iets over de mengelmoes van Oost en West. Anoushka speelt net als haar vader op de indrukwekkende sitar en wordt bijgestaan door Pirashanna Thevarajah op de pakhavaj, een soort dubbelzijdige trommel. Naast deze twee oer-Indische instrumenten, krijgen we ook nog Yusuf Ahmed op de drums, Tom Farmer op de contrabas en Arun Ghosh op de klarinet.
Haar roots mogen dan wel in de Indiase klassieke muziek liggen, ze verwelkomt de moderniteit.
Eind vorig jaar startte Anoushka Shankar met het uitbrengen van een reeks mini-albums. Twee delen zijn reeds te beluisteren en het derde deel komt er zeer snel aan, kreeg het publiek te horen. Met de nummers van deze EP's gaat het ensemble van start. Vanop de eerste rij werd de dynamiek tussen de leden meteen duidelijk. Als een geoliede machine brachten ze een ode aan de cyclus van de dag, het centrale thema van de EP-reeks. De bezetting doet wat denken aan een jazzorkest en ook hier kunnen we de link leggen met de klassieke muziek uit India. Improvisatie speelt een namelijk enorme rol in beide genres. Tijdens Secret Heart mag Arun Ghosh als eerste een improvisatie doen. En wat voor een: als een bezetene bezweert hij het publiek én zichzelf, hij moet zich bedwingen om op z'n stoel te blijven zitten. Als bedanking kreeg hij een oorverdovend applaus.
In een ver ver verleden speelde vader Ravi Shankar ook in de Henry Le Bœuf-zaal. Een nummer uit zijn oeuvre lijkt dan geen misplaatst iets te zijn. Fire Night is een nummer waar improvisatie centraal staat en dat geworteld zit in de jazztraditie. Een uitgelezen moment om de drummer en de bas hun moment in de schijnwerper te gunnen. Zo voelt de Bozar plots aan als een obscure New Yorkse jazzclub in New Delhi.
De tijd vliegt en niemand die het in de gaten heeft. Gelukkig krijgen we nog één nummer Reunion, of zoals Anoushka het zelf noemt Reunion Plus, want ook hier gaat het nummer alle kanten uit. Als laatste krijgt de pakhavaj-speler ook de kans om zijn virtuositeit in de kijker te zetten. De percussionist slaat alsof z'n leven ervan afhangt, de andere leden stappen terug in het nummer en het optreden wordt afgesloten. Alsof het net een dubbele espresso verorberd had, veert het publiek recht voor een staande ovatie en applaus om u tegen te zeggen.
Met zoveel muzikale cafeïne kan niemand de nacht ingaan, dacht Anoushka, en met het toepasselijke Sleeping Flowers wiegde ze iedereen solo een laatste keer richting dromenland. Een teder sluitstuk van een avond voor de geschiedenisboeken.
Voor wie zich niets kan voorstellen bij wat er allemaal gebeurde of gewoon eens wil proeven van dit heerlijke concert, kan onderstaande liveopname beluisteren van op het Amerikaanse KEXP.
